«Προ καταβολής κόσμου»!
Κάποτε, λέει ο μύθος, ρώτησαν το σαλιγκάρι: -Πότε θα φτάσεις, έτσι που πας; -Το πρόβλημά μου, απάντησε το σαλιγκάρι, δεν είναι το πότε θα φτάσω έτσι που πάω... αλλά το πού πάω!
Το σαλιγκάρι ανεβαίνει στις πέτρες, προσπερνάει τις ρίζες των δένδρων, κατεβαίνει στα πεζοδρόμια, διασχίζει ακανόνιστα τους δρόμους ψάχνοντας εναγώνια με τις μικρές κεραίες του να αντιληφθεί το περιβάλλον του. Συχνά δε σ' αυτό το ακατάστατο πέρασμά του συνθλίβεται στο έδαφος μαζί με το σπίτι του που κουβαλάει μονίμως στην πλάτη του. Συνθλίβεται ως επί το πλείστον στο πιο άνετο μέρος των τυφλών διαδρομών του, στον ίσιο δρόμο, εκεί που δεν υπάρχουν πέτρες, ρίζες δένδρων, άλλα εμπόδια.
Έτσι σαν το σαλιγκάρι πορεύεται ο άνθρωπος στον κόσμο. Τυφλός και αργός στο πέρασμά του... ψάχνει κι αυτός με τις μικρές κεραίες του μυαλού του να αντιληφθεί τον κόσμο γύρω του, το νόημα των «ανόητων» καταστάσεων της ζωής.
Και συχνά, όπως το σαλιγκάρι, συνθλίβεται και αυτός κάτω από το βάρος των τραγικών καταστάσεων της ζωής· των ασθενειών, των αποτυχιών, των αδικιών, των πολέμων.
Ο άνθρωπος! Μια χούφτα σκόνη, ελάχιστος κόκκος άμμου μέσα στο απέραντο σύμπαν. Ποιος είναι; Από πού ήρθε; Πού κατευθύνεται;
Τι είναι; Σαλιγκάρι που σέρνεται σε άγνωστους και αβέβαιους δρόμους; Ζώο δίποδο και άπτερο, όπως τον όρισε ο Πλάτων;
Τι είναι; Απόγονος πιθήκων; Ατμός που διαλύεται; Σαπουνόφουσκα που εξαφανίζεται; Αγριολούλουδο που ξεραίνεται, σκόνη στον άνεμο;
Τι είναι; ογδοντάχρονη σκιά; Κληρονόμος δυο μέτρων γης;
Έσκυψαν οι φιλόσοφοι πάνω του, τον διύλισαν οι επιστήμονες στα εργαστήριά τους, τον εμπαίζουν αδίστακτα οι αδίστακτοι συμφεροντολόγοι καθοδηγητές πάσης φύσεως· επιστήμονες και φιλόσοφοι, ψυχολόγοι και πολιτικοί, μάγοι, λογοτέχνες, θρησκευτικοί εκπρόσωποι των αναρίθμητων πλανών και αιρέσεων, πλανώντες και πλανώμενοι.
-Έλα! Έλα σε μας, του φωνάζει ο καθένας τους. Έλα μαζί μας, ο δικός μας δρόμος είναι ο καλύτερος, ίσιος, ευχάριστος, ξεκούραστος. Και το ταλαίπωρο σαλιγκάρι - ο άνθρωπος - τους πιστεύει. Κατεβαίνει από τα βράχια και τις απότομες πλαγιές στους ίσιους δρόμους των ψευδολόγων οδηγών. Εκεί θα σύρεται με τους πολλούς στα 70-80 χρόνια της χωρίς νόημα ζωής. Κι εκεί αργά ή γρήγορα θα συνθλιβεί και οι κεραίες του μυαλού του θα χαθούν, δίχως να έχουν κατορθώσει να τον πληροφορήσουν πού πάει, ποιος είναι ο θεόσδοτος προορισμός του και ποιος ο δρόμος ο σωστός για να βρεθεί εκεί.
Εκεί! Εκεί όπου ο μόνος αληθινός οδηγός και φίλος του ανθρώπου τον καλεί: «εις κληρονομίαν άφθαρτον καί αμίαντον καί αμάραντον» (Α' Πέτρ. α' 4)· να κληρονομήσει βασίλειο που δεν φθείρεται, δεν μολύνεται από κάποιο κακό, δεν μαραίνεται - είναι αιώνιο!
Γι’ αυτή την κληρονομιά τον προορίζει, σ' αυτήν τον καλεί να μετάσχει, προς αυτή τον οδηγεί. Τον άνθρωπο, το πλάσμα Του, τον καθένα μας.
Δεν είμαστε σκιά και όνειρο, μικροί και ασήμαντοι, άτυχα σαλιγκάρια της μαραμένης γης. Είμαστε «υιοί Υψίστου», γυιοί του Θεού, κληρονόμοι του αιωνίου βασιλείου Του. Δεν είμαστε γέννημα του χθες, πόνος του σήμερα, σκόνη της μέρας της αυριανής.Είμαστε αιώνιοι! Μας διάλεξε ο Θεός «προ καταβολής κόσμου» και μας προόρισε «εις υιοθεσίαν» (Εφεσ. α' 4, 5), να είμαστε παιδιά Του, «τέκνα Θεού»! «Ει δε τέκνα, και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού» (Ρωμ. η' 16, 17). Τέκνα Θεού και κληρονόμοι... Τι κληρονόμοι; Κληρονόμοι της θεϊκής δόξας! Όμοιοι με τον Δημιουργό μας, νέοι «κατά χάριν» θεοί! «Κατά χάριν»... όχι από τη φύση μας, όχι με τις δικές μας δυνάμεις και ικανότητες... αλλά από τη δική Του χάρη και δωρεά.
Μπροστά σ' αυτή την ασύλληπτη δόξα που μας έχει ετοιμάσει, στην οποία μας οδηγεί και την οποία περιμένει εναγώνιο όλο το σύμπαν κρατώντας την αναπνοή του... τί είναι τα λίγα ή πολλά «παθήματα του νυν καιρού» (Ρωμ. η' 18, 19), οι όποιες μικρές ή μεγαλύτερες δοκιμασίες της ζωής; Τι είναι οι κρίσεις οι οικονομικές, οι αδικίες, τα βάσανα και οι αρρώστιες, οι θλίψεις, οι πόνοι, οι συμφορές;
Λίγο χρειάζεται... Λίγη σκέψη, απλή λογική. Δεν είμαστε σαλιγκάρια... Υποψήφιοι θεοί είμαστε... Μην πνιγόμαστε στα μικρά και πρόσκαιρα της πρόσκαιρης τούτης ζωής!
Ευτυχισμένοι οι πιστοί που μέσα στη σύγχυση και την απελπισία των καιρών κρατούν τούτη τη φλόγα αναμμένη στην ψυχή. Τη φλόγα της μεγάλης κλήσεως:
Μας διάλεξε ο Θεός να γίνουμε όμοιοί Του πριν ακόμα δημιουργήσει τον κόσμο! «Εξελέξατο ημάς προ καταβολής κόσμου»!
Κάποτε, λέει ο μύθος, ρώτησαν το σαλιγκάρι: -Πότε θα φτάσεις, έτσι που πας; -Το πρόβλημά μου, απάντησε το σαλιγκάρι, δεν είναι το πότε θα φτάσω έτσι που πάω... αλλά το πού πάω!
Το σαλιγκάρι ανεβαίνει στις πέτρες, προσπερνάει τις ρίζες των δένδρων, κατεβαίνει στα πεζοδρόμια, διασχίζει ακανόνιστα τους δρόμους ψάχνοντας εναγώνια με τις μικρές κεραίες του να αντιληφθεί το περιβάλλον του. Συχνά δε σ' αυτό το ακατάστατο πέρασμά του συνθλίβεται στο έδαφος μαζί με το σπίτι του που κουβαλάει μονίμως στην πλάτη του. Συνθλίβεται ως επί το πλείστον στο πιο άνετο μέρος των τυφλών διαδρομών του, στον ίσιο δρόμο, εκεί που δεν υπάρχουν πέτρες, ρίζες δένδρων, άλλα εμπόδια.
Έτσι σαν το σαλιγκάρι πορεύεται ο άνθρωπος στον κόσμο. Τυφλός και αργός στο πέρασμά του... ψάχνει κι αυτός με τις μικρές κεραίες του μυαλού του να αντιληφθεί τον κόσμο γύρω του, το νόημα των «ανόητων» καταστάσεων της ζωής.
Και συχνά, όπως το σαλιγκάρι, συνθλίβεται και αυτός κάτω από το βάρος των τραγικών καταστάσεων της ζωής· των ασθενειών, των αποτυχιών, των αδικιών, των πολέμων.
Ο άνθρωπος! Μια χούφτα σκόνη, ελάχιστος κόκκος άμμου μέσα στο απέραντο σύμπαν. Ποιος είναι; Από πού ήρθε; Πού κατευθύνεται;
Τι είναι; Σαλιγκάρι που σέρνεται σε άγνωστους και αβέβαιους δρόμους; Ζώο δίποδο και άπτερο, όπως τον όρισε ο Πλάτων;
Τι είναι; Απόγονος πιθήκων; Ατμός που διαλύεται; Σαπουνόφουσκα που εξαφανίζεται; Αγριολούλουδο που ξεραίνεται, σκόνη στον άνεμο;
Τι είναι; ογδοντάχρονη σκιά; Κληρονόμος δυο μέτρων γης;
Έσκυψαν οι φιλόσοφοι πάνω του, τον διύλισαν οι επιστήμονες στα εργαστήριά τους, τον εμπαίζουν αδίστακτα οι αδίστακτοι συμφεροντολόγοι καθοδηγητές πάσης φύσεως· επιστήμονες και φιλόσοφοι, ψυχολόγοι και πολιτικοί, μάγοι, λογοτέχνες, θρησκευτικοί εκπρόσωποι των αναρίθμητων πλανών και αιρέσεων, πλανώντες και πλανώμενοι.
-Έλα! Έλα σε μας, του φωνάζει ο καθένας τους. Έλα μαζί μας, ο δικός μας δρόμος είναι ο καλύτερος, ίσιος, ευχάριστος, ξεκούραστος. Και το ταλαίπωρο σαλιγκάρι - ο άνθρωπος - τους πιστεύει. Κατεβαίνει από τα βράχια και τις απότομες πλαγιές στους ίσιους δρόμους των ψευδολόγων οδηγών. Εκεί θα σύρεται με τους πολλούς στα 70-80 χρόνια της χωρίς νόημα ζωής. Κι εκεί αργά ή γρήγορα θα συνθλιβεί και οι κεραίες του μυαλού του θα χαθούν, δίχως να έχουν κατορθώσει να τον πληροφορήσουν πού πάει, ποιος είναι ο θεόσδοτος προορισμός του και ποιος ο δρόμος ο σωστός για να βρεθεί εκεί.
Εκεί! Εκεί όπου ο μόνος αληθινός οδηγός και φίλος του ανθρώπου τον καλεί: «εις κληρονομίαν άφθαρτον καί αμίαντον καί αμάραντον» (Α' Πέτρ. α' 4)· να κληρονομήσει βασίλειο που δεν φθείρεται, δεν μολύνεται από κάποιο κακό, δεν μαραίνεται - είναι αιώνιο!
Γι’ αυτή την κληρονομιά τον προορίζει, σ' αυτήν τον καλεί να μετάσχει, προς αυτή τον οδηγεί. Τον άνθρωπο, το πλάσμα Του, τον καθένα μας.
Δεν είμαστε σκιά και όνειρο, μικροί και ασήμαντοι, άτυχα σαλιγκάρια της μαραμένης γης. Είμαστε «υιοί Υψίστου», γυιοί του Θεού, κληρονόμοι του αιωνίου βασιλείου Του. Δεν είμαστε γέννημα του χθες, πόνος του σήμερα, σκόνη της μέρας της αυριανής.Είμαστε αιώνιοι! Μας διάλεξε ο Θεός «προ καταβολής κόσμου» και μας προόρισε «εις υιοθεσίαν» (Εφεσ. α' 4, 5), να είμαστε παιδιά Του, «τέκνα Θεού»! «Ει δε τέκνα, και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού» (Ρωμ. η' 16, 17). Τέκνα Θεού και κληρονόμοι... Τι κληρονόμοι; Κληρονόμοι της θεϊκής δόξας! Όμοιοι με τον Δημιουργό μας, νέοι «κατά χάριν» θεοί! «Κατά χάριν»... όχι από τη φύση μας, όχι με τις δικές μας δυνάμεις και ικανότητες... αλλά από τη δική Του χάρη και δωρεά.
Μπροστά σ' αυτή την ασύλληπτη δόξα που μας έχει ετοιμάσει, στην οποία μας οδηγεί και την οποία περιμένει εναγώνιο όλο το σύμπαν κρατώντας την αναπνοή του... τί είναι τα λίγα ή πολλά «παθήματα του νυν καιρού» (Ρωμ. η' 18, 19), οι όποιες μικρές ή μεγαλύτερες δοκιμασίες της ζωής; Τι είναι οι κρίσεις οι οικονομικές, οι αδικίες, τα βάσανα και οι αρρώστιες, οι θλίψεις, οι πόνοι, οι συμφορές;
Λίγο χρειάζεται... Λίγη σκέψη, απλή λογική. Δεν είμαστε σαλιγκάρια... Υποψήφιοι θεοί είμαστε... Μην πνιγόμαστε στα μικρά και πρόσκαιρα της πρόσκαιρης τούτης ζωής!
Ευτυχισμένοι οι πιστοί που μέσα στη σύγχυση και την απελπισία των καιρών κρατούν τούτη τη φλόγα αναμμένη στην ψυχή. Τη φλόγα της μεγάλης κλήσεως:
Μας διάλεξε ο Θεός να γίνουμε όμοιοί Του πριν ακόμα δημιουργήσει τον κόσμο! «Εξελέξατο ημάς προ καταβολής κόσμου»!
