Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013
Χόρχε Μπουκάι
Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού: Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;”Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε: “Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..” και ύστερα από μια παύση συνέχισε :
Η ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΙΚΩΝ ΝΕΥΡΩΝΩΝ
Τον Αύγουστο του 2004 υπέστην τρομερό σοκ, όταν για πρώτη φορά ήρθα αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα. Τραχειοστομία!
Μια πραγματικότητα την οποία θεωρούσα απόμακρη για μένα. Άλλωστε η φύση του ανθρώπου δεν του επιτρέπει να έχη αρνητικές σκέψεις, αφού ο Δημιουργός τον έπλασε ώστε να εκπέμπη θετική ενέργεια, εξ ου και η αθανασία που του εδόθη δις.
Μια πραγματικότητα την οποία θεωρούσα απόμακρη για μένα. Άλλωστε η φύση του ανθρώπου δεν του επιτρέπει να έχη αρνητικές σκέψεις, αφού ο Δημιουργός τον έπλασε ώστε να εκπέμπη θετική ενέργεια, εξ ου και η αθανασία που του εδόθη δις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)