Του Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς
Ζώντας, ο Χριστός, με το πλήρωμα της Θεότητάς Του, στο σώμα Του, την Εκκλησία, ασταμάτητα αναζωογονεί τους «τεθνηκότας από τις αμαρτίες», τους εξυψώνει από τον τάφο της αμαρτωλότητας, τους ανασταίνει από τους νεκρούς και τους τοποθετεί στους ουρανούς. Η αμαρτία είναι Θεο-αντίθετη δύναμη, θανατώνει τον άνθρωπο σε ό,τι είναι του Θεού! Τον θανατώνει για να μη ζει κοντά στον Θεό. Του θανατώνει τον νου, για να μη γνωρίζει τον Θεό, για να ξεχνά τον Θεό, του θανατώνει την καρδιά για να μην αισθάνεται τον Θεό. Του θανατώνει τη συνείδηση, για να μη διορθώνει τον εαυτό του. Του θανατώνει την θέληση, για να μη θέλει τον Θεό. Με τις παραβάσεις και τις αμαρτίες τους οι άνθρωποι ελκύουν στον εαυτό τους «τόσο θάνατο», ώστε αληθινά γίνονται «ψυχικά νεκροί» και διαμέσου της αμαρτίας μόνοι τους αδιάκοπα «θάβονται» σε απειράριθμους τάφους, καταβυθίζονται σε άπειρους θανάτους. Τι διακρίνει την αμαρτία, με τι χαρακτηρίζεται η αμαρτία; Με το ό,τι χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό, ο οποίος είναι η πηγή της ζωής, και τον γεμίζει με κάθε τι το θανατηφόρο. Όταν η αμαρτία ωριμάσει στον άνθρωπο και αυτός ευχαρίστως την κάνει τότε γεννιέται σ’ αυτόν αμέσως ο θάνατος. Διαμέσου μιας αμαρτίας γεννάται ένας θάνατος, και διαμέσου πολλών αμαρτιών γεννώνται πολλοί θάνατοι.
Αλάνθαστη είναι η αλήθεια του αιώνιου Ευαγγελίου του Θεού «η δε αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακ. 1,15). Κάθε αμαρτία στον άνθρωπο είναι τα γενέθλια ενός θανάτου και ακόμη η «μήτρα» ενός θανάτου και ακόμη παραγωγός και γεννήτορας ενός θανάτου. Μα όσο και να μη θέλεις, θα πληρώσεις για την αμαρτία, που πάντοτε είναι θάνατος και μόνο θάνατος «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. 6,23). Διαμέσου κάθε αμαρτίας, είσαι ήδη ψυχικά νεκρός και όσο δεν μετανοιώνεις για την διάπραξή της (αλλά παραμένεις σ’ αυτήν), είσαι νεκρός απέναντι σε ό,τι είναι του Θεού, σε ό,τι είναι Θεϊκό, αθάνατο και αιώνιο. Μένεις πάλι με πείσμα και με τη θέλησή σου στις αμαρτίες; Τότε μένεις οπωσδήποτε σε πολλούς θανάτους, οι οποίοι επίμονα και χωρίς έλεος σου θανατώνουν την ψυχή, την καρδιά, το μυαλό, τη συνείδηση και το θέλημα για ό,τι είναι του Θεού δηλαδή για την αλήθεια, για την δικαιοσύνη, για την αγάπη, για τη ζωή.
Πραγματικά, οι αμαρτίες μόνο αυτό κάνουν: αποθεοποιούν τον άνθρωπο, τον θανατώνουν ψυχικά, τον «καθιστούν» νεκρό. Ποιόν από τους ανθρώπους αφήνουν οι αμαρτίες που να μη τον οδηγήσουν σε άπειρους ψυχικούς θανάτους; Ποιός από μας δεν πέθανε από την αμαρτία με πολλούς τρόπους; Εδώ ο κανόνας δεν έχει εξαίρεση. Όλοι οι άνθρωποι είναι κάτω από την αμαρτία, όλοι οι άνθρωποι, Ιουδαίοι ή ειδωλολάτρες, είναι κάτω από τις φοβερές τους πτώσεις (που προήλθαν από την αμαρτία). Κάθε ένας βρίσκεται σε άπειρους τάφους, σε άπειρους θανάτους, γιατί ο καθένας βρίσκεται «υπό το κράτος» πολλών αμαρτιών. Φοβάσαι τον θάνατο; Γιατί όμως δεν φοβάσαι την αμαρτία; Ενώ διπλά πρέπει να την φοβάσαι, γιατί είναι απερίγραπτα πιο φοβερή από τον θάνατο, γιατί αυτή είναι η παραγωγός, αυτή είναι η γεννήτρια του θανάτου. Θέλεις να καταστρέψεις τον θάνατο; Κατάστρεψε πρώτα την αμαρτία και έτσι κατέστρεψες και το θάνατο. Αλλά εσύ δεν μπορείς να κατορθώσεις αυτό; Ούτε και εγώ μπορώ, αλλ’ ούτε και κανένας από τους ανθρώπους, γιατί όλοι εμείς είμαστε «νεκροί από τις αμαρτίες». Για να καταστραφεί η αμαρτία απαραίτητη είναι όχι ανθρώπινη αλλά θεϊκή δύναμη και όχι απλά και μόνο θεϊκή δύναμη, αλλά όλος ο Θεός, γιατί κάθε αμαρτία είναι διαβολική δύναμη και ακόμη περισσότερο, όλος ο διάβολος. Αν παρατηρήσεις από μία πλευρά και από πολλές πλευρές την αμαρτία, τότε σ’ αυτήν θα βρεις μόνο τον διάβολο, τον διάβολο, τον διάβολο και τίποτε άλλο.
Γιατί κάθε αμαρτία είναι δυνατή, στον ανθρώπινο κόσμο μας, με την επιρροή του διαβόλου, γι’ αυτό και κατέβηκε στη γη, σε μας, όλος ο Θεός, για να μας ελευθερώσει από την αμαρτία, το θάνατο και το διάβολο. Ναι, γι’ αυτό ο Κύριος Ιησούς Χριστός κατέβηκε και έζησε ανάμεσά μας, για να μας αναζωογονήσει και να μας αναστήσει από όλους τους θανάτους, εμάς τους «νεκρούς από την αμαρτία». Και Αυτός το έκανε αυτό και αδιάκοπα, από αιώνα σε αιώνα, το κάνει με όλους εκείνους που με πίστη -θερμουργό- τον πλησιάζουν. Γιατί όλος είναι στην εκκλησία Του, στο σώμα Του, που Αυτός είναι κεφαλή της. Αυτός είναι το «πλήρωμα του τα πάντα και εν πάσι πληρουμένου» (εφεσ. 1,23). Όλα σε σας οι οποίοι πιστεύετε, όλα στη ψυχή σας, στη καρδιά σας, σε ολόκληρη την ύπαρξή σας. Και όταν σε σας είναι Αυτός, όταν σε σας είναι όλος ο Θεός, τότε πώς είναι δυνατό να σταθούν (σε σας) οι αμαρτίες, που σε αυτές βρίσκεται όλος ό διάβολος;
(Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Προς Εφεσίους Επιστολή Απ. Παύλου», εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη, σ.73-75)
