Οι δότες οργάνων προς μεταμόσχευση στην πατρίδα μας είναι μόλις 63 σε 10 εκατομμύρια πληθυσμού
(Με αφορμή τη πανελλήνια μέρα μεταμοσχεύσεων)
ΕΛΕΝΑ ΦΥΝΤΑΝΙΔΟΥ Το ΒΗΜΑ | Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010«Το 1995 ήρθα σε μετωπιαία σύγκρουση με τον θάνατο, όταν μου τηλεφώνησαν από το Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης και μου είπαν ότι ο πρωτότοκος γιος μου, που φοιτούσε εκεί, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός.Ο Γιάννος μου ήταν κλινικά νεκρός και είχε ήδη μπει σε μηχανική υποστήριξη. Αυτό όμως δεν κατάφερε να με σκοτώσει. Εκτός από μάνα ήμουν και γιατρός και σκέφθηκα ότι κάθε κύτταρό του,κάθε όργανό του ήταν νέα πηγή ζωής για άλλους ανθρώπους. Ετσι, ο γιατρός είπε στη μάνα:“δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο”...».
Την ώρα που η μητέρα, διευθύντρια της Δ΄ Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν» κυρία Ελευθερία Κρικέλη διηγούταν την τραγική εμπειρία της δεν ακουγόταν ούτε ανάσα στην αίθουσα όπου έλαβε χώρα η εκδήλωση του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) με αφορμή την Πανελλήνια Ημέρα Μεταμοσχεύσεων (1η Νοεμβρίου). Αν όλοι όσοι βιώνουν ανάλογες δραματικές καταστάσεις ενεργούσαν κατά τον ίδιο τρόπο, η πορεία των μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα θα ήταν σαφώς καλύτερη.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα περισσότεροι από 1.100 άνθρωποι βρίσκονται σε λίστα περιμένοντας το μόσχευμα που θα τους επιτρέψει να ζήσουν (1.000 είναι οι υποψήφιοι λήπτες νεφρού, 70- 80 ήπατος και 25 καρδιάς). Σύμφωνα με τη διευθύντρια της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) του Κωνσταντοπούλειου Νοσοκομείου Νέας Ιωνίας και μέλος του ΔΣ του ΕΟΜ κυρία Νίνα Μαγγίνα, κάθε ημέρα χάνουν τη ζωή τους από ένας ως τρεις πάσχοντες οι οποίοι βρίσκονται σε λίστα αναμονής.
Ο πρόεδρος του ΕΟΜ, καθηγητής κ. Ι.Βλαχογιάννης παραδέχθηκε ότι το σύστημα «δεν το συμπαθούν πολλοί στα νοσοκομεία», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αυξηθεί η προσφορά οργάνων. «Οργανα υπάρχουναλλά δεν αξιοποιούνται» είπε χαρακτηριστικά. Ανάλογες αναφορές έκανε και ο πρόεδρος του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου κ. Π. Αλιβιζάτος . Στο παρελθόν- είπε- περιέκοψαν το επίδομα εφημέρευσης συντονιστών μεταμοσχεύσεων στο Ωνάσειο, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν συντονιστές έπειτα από τις 3 το απόγευμα! «Εχουμε αποτύχει ως ιατρική κοινότητα να αγκαλιάσουμε τις μεταμοσχεύσεις» παραδέχθηκε ο κ. Αλιβιζάτος. Προσέθεσε μάλιστα ότι «απειλούνται τρεις αγωγές κατά του νοσοκομείου, διότι έξι ασθενείς που δεν έλαβαν μόσχευμα έφυγαν από τη ζωή».
Στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο κ. Βλαχογιάννης δείχνουν ότι οι δότες οργάνων προς μεταμόσχευση στην Ελλάδα είναι 63 στα δέκα εκατομμύρια πληθυσμού, τη στιγμή που στην Πορτογαλία είναι περίπου 400. «Τριακόσιοι σαράντα δότες χάνονται στην Ελλάδα» σημείωσε ο κ. Βλαχογιάννης. Τα μοσχεύματα χάνονται είτε γιατί δεν διαγιγνώσκεται εγκαίρως ο εγκεφαλικός θάνατος είτε διότι στις περιπτώσεις που διαγιγνώσκεται και τίθεται η δυνατότητα της δωρεάς οργάνων το 30% των συγγενών των εκλιπόντων αρνείται τη δωρεά. Ταυτόχρονα ο μικρός αριθμός υποψηφίων ληπτών οργάνων στη χώρα μας περιορίζει την καταλληλότητα των προσφερόμενων μοσχευμάτων και ως εκ τούτου την αξιοποίησή τους από τα ελληνικά μεταμοσχευτικά κέντρα, με αποτέλεσμα πολλά μοσχεύματα από έλληνες δότες να μεταμοσχεύονται σε συμβατούς λήπτες του εξωτερικού.
Σημειώνεται ότι από το 2001 ως το 2010 μεταμοσχεύθηκαν 1.955
ασθενείς εγγεγραμμένοι στα εθνικά μητρώα υποψήφιων ληπτών συμπαγών οργάνων και μυελού των οστών.
ΖΟΥΝ ΜΕ ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ...
Με την ελπίδα να υπερισχύει
Μέρα νύχτα κυκλοφορεί με ένα βαλιτσάκι στο χέρι ο 47χρονος κ. Σπ. Βλάχος (φωτογραφία). Με τη μηχανική καρδιά που του δίνει ζωή...
Δεν είναι όμως αυτό που τον απασχολεί, αλλά το γεγονός ότι βρίσκεται μακριά από την οικογένειά του, από τα δυο του παιδιά 11 και 13 ετών, και από το σπίτι του στην Κέρκυρα.
«Είκοσι μήνες βρίσκομαι σε λίστα αναμονής για το κατάλληλο μόσχευμα. Τα πρώτα προβλήματα έκαναν την εμφάνισή τους το 1983 όταν ήμουν στον Στρατό.Τότε είχα ταχυκαρδίες. Οι γιατροί με “σταθεροποίησαν” και για 21 χρόνια θεωρούσα πως ήμουν καλά. Ξαφνικά όμως το 2005 ένιωσα έντο νη κόπωση.Δεν μπορούσα να κάνω ούτε δέκα μέτρα. Μπήκα στο νοσοκομείο και έβαλα απινιδωτή. Επί έναν χρόνο ένιωθα καλά. Δυστυχώςόμωςο εφιάλτης επέστρεψε και τον Μάρτιο του 2009 απέκτησα μηχανική καρδιά» .
Πριν αποκτήσει μηχανική καρδιά ο κ. Βλάχος ήταν συντηρητής επίπλων. «Τα πήγαινα καλά, αλλά πλέον δεν μπορώ να εργαστώ σε αυτόν τον τομέα. Αν καταφέρω να ζήσω, θα ασχοληθώ με κάτι άλλο. Ωρες-ώρες νιώθω απόγνωση, απελπισία διότι ο Ελληνας δεν είναι δοτικός. Από την άλλη όμως προσπαθώ να κάνω υπομονή. Ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά, είμαι στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, στο καλύτερο μεταμοσχευτικό κέντρο».
Η δύναμη του παλιού αθλητή
Δύο χρόνια περιμένει να υποβληθεί σε μεταμόσχευση καρδιάς ο 18χρονος κ. Παν. Σταματίου (φωτογραφία). Δεν ζει πια στην Αλόννησο, αφού πρέπει να βρίσκεται κοντά στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, η «καρδιά» του όμως έχει μείνει εκεί...
«Από μικρός έκανα στίβο. Οταν ήμουν 10 ετών ζήτησε ο προπονητής να κάνω κάποιες καρδιολογικές εξετάσεις.Οι πρώτες εξετάσεις που έκανα έδειξαν φύσημα. Ο γιατρός όμως του νησιού με έστειλε στον Βόλο για να κάνω κι άλλες εξετάσεις. Εκεί οι γιατροί βρήκαν διογκωμένη την καρδιά μου και με συμβούλευσαν να σταματήσω τον αθλητισμό. Αρνήθηκα. Εκτός από τον στίβο, έπαιζα ποδόσφαιρο και έκανα πολεμικές τέχνες. Αφού δεν δεχόμουν να σταματήσω τον αθλητισμό, με παρέπεμψαν σε ένα αθλητιατρικό κέντρο στην Αθήνα». Ο κ. Σταματίου επισκέφθηκε το κέ ντρο περίπου τέσσερις φορές. Την τελευταία φορά οι εξετάσεις έδειξαν ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου έκανε μικρές ανακοπές. «Οι γιατροί με έστειλαν στο Ωνάσειο Κέντρο όπου έβαλα απινιδωτή. Στη συνέχεια επέστρεψα στο νησί μου και όλα πήγαιναν καλά μέχρι τα 17 μου χρόνια.Τότε έπαθα πνευμονία, στη συνέχεια πνευμονικό οίδημα και οι σφυγμοί μου έφθασαν τους 120. Με ελικόπτερο μεταφέρθηκα στο Λαϊκό Νοσοκομείο, όπου έμεινα λίγες ημέρες, και στη συνέχεια μπήκα στο Ωνάσειο. Τρεις μήνες μετά- είχα βγει από το νοσοκομείο- άρχισα να “πέφτω”. Οι εξετάσεις έδειξαν καρδιακή ανεπάρκεια». Το θετικό είναι ότι η πάθησή του δεν τον έχει «ρίξει». Δείχνει δυνατός και- όπως λέει- ελπίζει για το καλύτερο...
