Ο Ντέμιαν Μπουκάι δεν ήταν πάντα ευτυχισμένος που είναι γιος του διάσημου αργεντινού ψυχιάτρου και συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι. Τι κι αν ο πατέρας του έχει την ικανότητα να επηρεάζει χιλιάδες αναγνώστες ανά τον κόσμο γράφοντας για τους ατέλειωτους λαβυρίνθους της ανθρώπινης ψυχής και πώς μπορείς να βγεις σχετικά σώος μέσα από αυτούς; «Σε παλιότερες εποχές ήταν αυτονόητο να ακολουθήσεις τα χνάρια του πατέρα σου. Αν ήταν π.χ. δικηγόρος, θα γινόσουν κι εσύ δικηγόρος. Σήμερα ζούμε το ακριβώς αντίθετο. Αν κάνεις τη δουλειά του πατέρα σου, αυτομάτως σημαίνει ότι ζεις στη σκιά του, ότι δεν έχεις προσωπικό στόχο και προσωπικότητα. Εγώ όμως ήθελα να γίνω ψυχίατρος και χρειάστηκε να συμφιλιωθώ με αυτό. Πέρασα από διάφορες φάσεις για να συνειδητοποιήσω ότι είμαι γιος του πατέρα μου αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Όταν ήμουν μικρότερος, όλοι στο άκουσμα του ονόματός μου με ρωτούσαν "ααα, έχεις καμία συγγένεια με τον Χόρχε;". Και εγώ έλεγα: "Ναι, είναι μακρινός μου θείος"».
Όταν λοιπόν συμφιλιώθηκε με το ότι ήθελε να γίνει ψυχίατρος σαν τον πατέρα του, ο Ντέμιαν Μπουκάι σπούδασε Ιατρική στο
Πανεπιστήμιο του Μπουένος Αϊρες, ειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική και εργάστηκε σε νοσοκομεία της ίδιας πόλης. Η αδελφή του είναι και εκείνη γιατρός, καρδιολόγος για την ακρίβεια: «Το αστείο που λέμε μεταξύ μας είναι ότι και οι δύο ασχολούμαστε με ζητήματα καρδιάς αλλά με διαφορετικό τρόπο». Στο βιβλίο του «Από άλλη γωνία», το οποίο θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Opera το 2015, μιλάει για το πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τα εμπόδια που έρχονται στον δρόμο προς την κατανόηση του εαυτού σου, της οικογένειάς σου και του συντρόφου σου. Και ασχολείται εκτενώς με το πόσο μπορεί να σε βοηθήσει το σινεμά να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο - ο ίδιος άλλωστε διοργανώνει ειδικά εργαστήρια όπου εξερευνά τις θεραπευτικές δυνατότητες του κινηματογράφου όταν αξιοποιούνται ως εργαλεία εκμάθησης και πνευματικής εξέλιξης.
Και ενώ θα περίμενε κανείς να αρχίσει να απαριθμεί ταινίες-ορόσημα στην ιστορία της Εβδόμης Τέχνης που είναι ικανές να σε κάνουν να σκεφθείς και να αλλάξεις τη ζωή σου, εκείνος επιμένει ότι ακόμη και οι πιο εύπεπτες, π.χ. οι αμερικανικές κομεντί, έχουν πολλά να σου πουν: «Κάθε είδους ταινία μπορεί να σε συγκλονίσει, αρκεί να είναι η σωστή για σένα. Και "Ο Πόλεμος των Άστρων" και "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών", που θεωρούνται ταινίες-ποπ κορν, κρύβουν μηνύματα που αν είσαι ανοιχτός μπορείς να τα διαβάσεις σωστά. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν κακές ή ασήμαντες ταινίες. Λέω όμως ότι δεν χρειάζεται να δεις Γκοντάρ και Μπουνιουέλ για να μάθεις πράγματα για τον εαυτό σου».
Και ενώ επιμένω ότι ειδικά οι αμερικανικές κομεντί έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου σε πολλά ταλαίπωρα μυαλά σερβίροντας βεβιασμένα χάπι εντ, επιμένει και εκείνος με τη σειρά του ότι δεν είναι όλες ανάξιες λόγου: «Μία από τις πιο αγαπημένες μου, την οποία αναφέρω και στο βιβλίο, είναι το "50 First Dates" ("Κάθε φορά πρώτη φορά") με την Ντρου Μπάριμορ και τον Ανταμ Σάντλερ. Σ' αυτή την ταινία η ηρωίδα πάσχει από απώλεια μνήμης και δεν μπορεί να συγκρατήσει τίποτα στο μυαλό της για παραπάνω από λίγες ώρες. Είναι λοιπόν σαν να ζει την ίδια ημέρα ξανά και ξανά και ο άντρας που την αγαπάει καλείται να την κατακτήσει ξανά και ξανά αφού εκείνη ξεχνά τα πάντα και πρέπει να της τα ξαναθυμίσει. Αυτό είναι μια πολύ καλή μεταφορά για το πώς πρέπει να είναι μια καλή και υγιής ερωτική σχέση: οφείλεις να ασχολείσαι με τον άνθρωπό σου κάθε ημέρα σαν να 'ναι η πρώτη ημέρα της σχέσης, με την ίδια φροντίδα και τον ίδιο ενθουσιασμό. Ακόμη κι αν ο σύντροφός σου δεν πάσχει από αμνησία, δεν είναι δεδομένο ότι θα συνεχίσει να σ' αγαπάει και αύριο επειδή σ' αγαπούσε χθες».
Όταν είσαι ψυχίατρος, τα έχεις πολύ καλά με τον εαυτό σου; «Όχι! Είμαστε το ίδιο τρελοί με όλους τους άλλους που δεν έχουν πτυχίο Ψυχιατρικής, δεν έχουμε τίποτα λυμένο. Άλλωστε, ακόμη κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και 20 χρόνια. Στην πραγματική ζωή η διαμάχη με τον εαυτό σου δεν τελειώνει ποτέ. Ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι είσαι 100% καλά μαζί του. Αυτός είναι ο πιο σκληρός αντίπαλος, ο πιο δύσκολος συγκάτοικος, ο πιο παράξενος σύντροφος, αλλά και ο μόνος που θα είναι μαζί σου ως το τέλος».
«Στην Αθήνα νιώθω σαν στο σπίτι μου»
Στις αρχές του καλοκαιριού ο Ντέμιαν Μπουκάι βρέθηκε στην Αθήνα με αφορμή την παρουσίαση βιβλίου του πατέρα του, το οποίο ο ίδιος προλόγισε. Και βρήκε πολλές ομοιότητες μεταξύ Αθήνας και Μπουένος Αϊρες: «Βλέπεις ομορφιά και ασχήμια την ίδια στιγμή, η οικονομική κρίση "φωνάζει" στους δρόμους, οι πανάκριβες βιτρίνες συνορεύουν με κλειστά μαγαζιά, η τέχνη του δρόμου βάζει τα γυαλιά στις επηρμένες γκαλερί, όλη αυτή η μείξη με έκανε να νιώθω σαν στο σπίτι μου».
Θεωρεί ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στην οικονομική κρίση εξαιτίας του μιμητισμού και της περιέργειάς της: «Μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή ήθελε να γίνει σαν τους Δυτικούς και τώρα που απογοητεύτηκε την έχει πιάσει μια μανία με την Ανατολή. Τώρα οι Έλληνες που γνωρίζω κάνουν διαλογισμό, αναζητούν σωτηρία σε μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Δεν έχω εντρυφήσει σε συνήθειες της Ανατολής και δεν είμαι ο κατάλληλος να κρίνω, κατά την ταπεινή μου άποψη όμως η κρίση δεν είναι καλή περίοδος για διαλογισμό αλλά για δράση! Δεν θα μπορούσα να το κάνω, να μένω στάσιμος και άπραγος αφήνοντας τα πράγματα να με προσπερνούν χωρίς να με αγγίζουν. Και οι Έλληνες ξαφνικά από καπιταλιστές θέλουν να γίνουν γκουρού. Πάλι πηγαίνουν σε ένα άκρο».
