Η ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ.

Η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη προς τα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, με την ευκαιρία της αγόρευσής του σε επίτιμο μέλος της. Ήταν Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου 2013 όταν ο Έλληνας συνθέτης διατύπωσε μια πρόταση που συνοψίστηκε σε μία λέξη: ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ.  
.
κ. Πρόεδρε της Ακαδημίας Αθηνών,

κ. Γενικέ Γραμματέα της Ακαδημίας Αθηνών,

Κυρίες και κύριοι Ακαδημαϊκοί,

Κυρίες και κύριοι,

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμότατα τον κ. Πρόεδρο και τον κ. Γενικό Γραμματέα για όσα είπαν προηγουμένως αλλά και όλα τα μέλη της Ακαδημίας, για την μεγάλη τιμή που μου έκαναν να μου προσφέρουν τη δυνατότητα να ομιλώ αυτή τη στιγμή από το βήμα του Ανώτατου Πνευματικού Ιδρύματος της χώρας μας, της Ακαδημίας Αθηνών...

Όταν κύριε Πρόεδρε, πριν από χρόνια, στη συνεργασία μας στις Χοηφόρες προσπαθούσαμε να αποδώσουμε τον ζόφο των στίχων του Αισχύλου για «της γενιάς το βαθύριζο κακό», για τα «πολυστέναχτα κι αβάσταχτα δεινά», την «αιματόεσσαν πλαγάν», τον «πόνο που τελειωμό δεν έχει», «τη μια συμφορά» που έρχεται «κατά πάνω στην άλλη», δεν φανταζόμασταν ότι σήμερα, τόσα χρόνια μετά, οι στίχοι αυτοί θα ήταν τόσο τραγικά επίκαιροι.

ΝΕΛΣΟΝ ΜΑΝΤΕΛΑ (1918-2013)

Στις 20 Απριλίου του 1964 ο Νέλσον Μαντέλα βρίσκεται για άλλη μια φορά στο εδώλιο κατηγορούμενος για δολιοφθορά από το Ανώτατο Δικαστήριο της Πραιτόρια. Ο ηγέτης του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου, ο αγωνιστής της κατάργησης των φυλετικών διακρίσεων, καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη. Θα εκτίσει 27 χρόνια στις φυλακές της νήσου Robben. Η ομιλία του κατά την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας έχει μείνει στην ιστορία.

«Κατά τη διάρκεια της ζωής μου αφοσιώθηκα στον αγώνα του αφρικανικού λαού. Έχω πολεμήσει εναντίον της λευκής κυριαρχίας, και έχω πολεμήσει εναντίον της μαύρης κυριαρχίας. Έχω λατρέψει το ιδανικό μίας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας όπου όλα τα άτομα θα ζήσουν για πάντα μαζί αρμονικά και με ίσες ευκαιρίες. Είναι ένα ιδανικό που ελπίζω να ζήσω γι' αυτό. Αλλά, Θεέ μου, εάν χρειαστεί, είναι και ένα ιδανικό που είμαι προετοιμασμένος να πεθάνω γι’ αυτό».

ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.

Γονείς, είναι λάθος να διαβάζετε τα παιδιά σας!

Του Δημήτρη Τσιριγώτη, Φυσικού.

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που ταλανίζουν το πολύπαθο χώρο της εκπαίδευσης είναι και η στάση των γονέων όσον αφορά τη προετοιμασία των παιδιών (διάβασμα) για το σχολείο. Το φαινόμενο αυτό όσο περνάνε τα χρόνια τείνει να γίνει πιο έντονο.

Ο γονέας λοιπόν είναι η πρώτη μορφή παραπαιδείας στην οποία συνηθίζει ένα παιδί και φυσικά ένας από τους βασικότερους λόγους που αργότερα, όταν ο γονέας αδυνατεί πλέον να στηρίξει μαθησιακά το παιδί, έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο το φροντιστήριο ή το ιδιαίτερο μάθημα.

Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν έχει πολλές αρνητικές επιπτώσεις .

Καταρχάς έχουμε ακύρωση του εκπαιδευτικού έργου του δασκάλου ή του καθηγητή. Τα...

Bravissimo.

Πληθαίνουν οι αναφορές στον ιταλικό τύπο για τις νυχτερινές εξορμήσεις του Πάπα Φραγκίσκου. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, τουλάχιστον για τρία βράδια, ο Πάπας Φραγκίσκος μαζί με τον 50χρονο αρχιεπίσκοπο Κόνραντ Κραγιέβσκι, μπαίνουν σε ένα άσπρο ΦΙΑΤ και περιφέρονται σε υποβαθμισμένες συνοικίες της Ρώμης.

Οι δύο άνδρες ψάχνουν για άστεγους και μετανάστες, μιλούν μαζί τους, τους εμψυχώνουν και τους δίνουν χρήματα. Το Βατικανό δεν επιβεβαιώνει τις εξορμήσεις αλληλεγγύης του Ποντίφικα, αλλά όταν ιταλική εφημεριδά ρώτησε τον Κραγιέβσκι αν τα βράδια τον συνοδεύει ο Πάπας, απάντησε: «μπορούμε παρακαλώ να περάσουμε στην επόμενη ερώτηση». Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Πάπας Φραγκίσκος έκανε ανάλογες νυχτερινές εξορμήσεις όταν ήταν αρχιεπίσκοπος του Μπουένος Άιρες.

Από τον ημερήσιο τύπο

20 μαθήματα από τα κατοικίδια.

1. Μην κάνετε πολλά πράγματα ταυτόχρονα
Όταν οι σκύλοι έχουν να κάνουν κάποια δουλειά της δίνουν την αμέριστη προσοχή τους. Φαίνεται ότι και οι άνθρωποι θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο. Ερευνητές του Stanford υποστηρίζουν ότι η προσοχή και η μνήμη χωλαίνουν σε εκείνους που προσπαθούν να αποδώσουν γρήγορα στην εργασία τους κάνοντας πολλά πράγματα ταυτόχρονα, σε σύγκριση με εκείνους που επικεντρώνονται σε ένα πράγμα κάθε φορά. Άλλες έρευνες δείχνουν ότι η υπάλληλοι τελικά χάνουν χρόνο όταν ασχολούνται με πολλά πράγματα ταυτόχρονα.



2. Πάρτε έναν υπνάκο
Ποτέ δε θα δείτε το κατοικίδιό σας να βγάζει όλη τη μέρα από το πρωί μέχρι το σούρουπο χωρίς να...

Η ιστορία του χάκερ Τιμ Μπέρνερς Λι.

Στις 12 Νοεμβρίου του 1990, ο επονομαζόμενος και «πατέρας» του Ίντερνετ Τιμ Μπέρνερς Λι ανακαλύπτει τον Παγκόσμιο Ιστό, γνωστότερο με τα αρχικά WWW, πάνω στον οποίο βασίζεται η λειτουργία του διαδικτύου.

Ο Τιμ Μπέρνερς Λι γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 8 Ιουνίου 1955. Φοίτησε στο Queens College της Οξφόρδης. Εκεί κατασκεύασε τον πρώτο του υπολογιστή, με μόνα υλικά παλιά ηλεκτρονικά εξαρτήματα και ένα κολλητήρι.

Στο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασε Φυσική, συνελήφθη ως χάκερ με συνέπεια να αποκλειστεί από τη χρήση του πανεπιστημιακού υπολογιστή. Από την Οξφόρδη αποφοίτησε το 1976 και εργάστηκε σε επιχειρήσεις ως προγραμματιστής / σύμβουλος μέχρι το 1980, οπότε και μετακλήθηκε από το CERN, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Φυσικής Στοιχειωδών Σωματιδίων, ως Σύμβουλος Μηχανικός Προγραμματισμού. Εκεί επινόησε και το πρόγραμμα Enquire, τον πρόδρομο του Παγκόσμιου Ιστού, που τον βοηθούσε να παρακολουθεί τον τεράστιο αριθμό ερευνητών και προγραμμάτων (projects) του Ιδρύματος. Αυτό το πρόγραμμα ποτέ δε δόθηκε για χρήση στο κοινό.

Έφυγε από το CERN σε άλλες εργασίες, για να επιστρέψει εκεί το 1984 και να αναλάβει τα ...

Η πόρτα της καρδιάς.

Ένας ζωγράφος σχεδίασε έναν πίνακα. Τον ονόμασε «Η πόρτα της καρδιάς». Στην έκθεσή του ένας από τους προσκεκλημένους παρατήρησε : «Aπό την πόρτα λείπει το χερούλι». Ο ζωγράφος εξήγησε :

«Είναι γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα»

Όχι τώρα πατέρα...

Κωσταλέξι.

Της Ιωάννας Μαρμπέα.

Τη στιγμή που η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα είναι στο έπακρο, τη στιγμή που οι οικογένειες έχουν μόνο ένα παιδί και πολύ το σκέφτονται για δεύτερο, λόγω των ισχυουσών κοινωνικοοικονομικών δεδομένων, κάποιοι άλλοι γονείς δίνουν τα παιδιά τους για υιοθεσία ή τα δωρίζουν γιατί δεν έχουν να τα αναθρέψουν. Και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό τα φώτα της δημοσιότητας εστιάζονται στην κοινωνική κατηγορία των Ρομά.

Στερεοτυπικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις γι αυτούς τους ανθρώπους τους παρουσιάζουν άκαρδους, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ανεύθυνους, αμόρφωτους, εγκλωβισμένους στην δική τους κοινωνική κάστα.

Ασχολούνται με την κατηγορία των Ρομά αντί να εστιάζουν στην ουσία του προβλήματος που δεν είναι άλλη από το σεβασμό των παιδιών. Πόσο σεβόμαστε τα παιδιά και τους ίδιους μας τους εαυτούς από τη στιγμή που τα διαφοροποιούμε; Ποια είναι η δική μας κοινωνική...

ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ.

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ.

Επισκέφθηκα σήμερα το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, αλλά δεν το χάρηκα. Αντίθετα, σφίχτηκε η καρδιά μου.

Όλο αυτό το Μουσείο είναι ένα μεγάλο παράπονο.

Ένα μουσείο της απουσίας – κι όχι της παρουσίας. Τα εκθέματα που λείπουν έχουν εντονότερη παρουσία από εκείνα που υπάρχουν. Τα μεγάλα λευκά κενά, τα ψυχρά άσπρα τετράγωνα που, ενώ απεικονίζουν (έστω και σε αντίγραφο), δεν «γράφουν». Μένει μόνο η εικόνα του κενού.

Στους πρώτους ορόφους λειτουργεί σαν μουσείο. Ωραία εκθέματα, αρχαϊκά, κλασικά, ελληνιστικά ακόμα και ρωμαϊκά, σωστά τοποθετημένα και φωτισμένα, πλουτίζουν τα μάτια. Αλλά ο τελευταίος όροφος είναι σκέτη τραγωδία. Νεκροταφείο και μνημόσυνο απόντων...

Οι πεζοί περπατούν δίχως να δίνουν προσοχή.

Η Αθήνα πεθαίνει. Συγκλονιστικό άρθρο του συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη στην El Pais.

Η Αθήνα πεθαίνει, όχι από καρδιακή προσβολή αλλά από Αλτσχάιμερ. Η πόλη χάνει τη μνήμη της, δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της και έχει ολοένα και λιγότερη επαφή με τους ανθρώπους της. Η Αθήνα χάνει τα θεμέλια της ύπαρξής της. Αυτή η απώλεια μνήμης επηρεάζει κυρίως τις γειτονιές όπου ζούσε η μεσαία τάξη και οι μικροαστοί, γράφει ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης στην ισπανική εφημερίδαEl Pais.

«Το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα είναι αυτό της Πατησίων, μια από τις παλαιότερες περιοχές της Αθήνας. Άλλοτε η περιοχή έσφιζε από ζωή, αφού η μεσαία τάξη κατέκλιζε την αγορά. Σήμερα, μια στις δύο επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Οι βιτρίνες καλύπτονται με χαρτιά κι αυτοκόλλητα ενοικιαστήρια και πωλητήρια διαμερισμάτων.

Οι πεζοί περπατούν δίχως να δίνουν προσοχή. Αν τους ρωτήσεις τι είδους επιχείρηση ήταν στο πλέον άδειο κατάστημα απαντούν με αμηχανία: "Ρουχισμού ίσως, ή υποδήματα". Μόνο και μόνο επειδή...

Ποτέ φωνές στα παιδιά.

Σύμφωνα με μελέτη, η λεκτική βία -και όχι μόνον η σωματική- προς τους εφήβους αυξάνει τον κίνδυνο οι νέοι να εμφανίσουν κατάθλιψη, επιθετικότητα και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς.

Όπως επισημαίνουν οι Αμερικανοί ψυχολόγοι, μπορεί οι γονείς να μην δέρνουν πια τα παιδιά τους (τουλάχιστον όχι συχνά), όμως είναι λάθος η αντίληψή τους ότι αν βάλουν τις φωνές, θα πετύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, σύμφωνα με την έρευνα.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Πίτσμπουργκ και του Μίσιγκαν, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Μινγκ-Τε Γουάνγκ, μελέτησαν για δύο χρόνια τις επιπτώσεις που είχαν οι φωνές σε παιδιά στην αρχή της εφηβείας (ηλικία 13- 14 ετών) σε περίπου 1.000 οικογένειες, σχεδόν οι μισές από τις οποίες παραδέχτηκαν ότι κατέφευγαν στη λεκτική βία για λόγους πειθαρχίας.

Όσο συχνότερα τα παιδιά δέχονταν το έντονο κατσάδιασμα των γονιών τους, τόσο περισσότερο...

Μεγαλώνοντας υπεύθυνα παιδιά.

Της ΜΑΡΙΑΣ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ(ψυχολόγου – οικογενειακής θεραπεύτριας)

Το «να είσαι οικογένεια» έχει δύο όψεις. Από την μία μεριά, κάθε μέλος, μικρό και μεγάλο, βρίσκει δύναμη και προστασία μέσα στην οικογένεια, από την άλλη μεριά όμως, όλοι, παιδιά και γονείς, οφείλουν να συνεισφέρουν εξίσου, με τον τρόπο και τις ικανότητες του ο καθένας, στην ομαλή λειτουργία της.

Η οικογένεια μάς χρειάζεται όλους για να λειτουργήσει σωστά. Από τις πιο μικρές λεπτομέρειες, όπως είναι οι καθημερινές δουλειές και τα διάφορα καθήκοντά, μέχρι τις σωστές συναισθηματικές σχέσεις. Έτσι τα παιδιά παίρνουν σπουδαία εφόδια για την ζωή τους. Οι γονείς, λοιπόν, πρέπει...

Το σαλιγκάρι.

«Προ καταβολής κόσμου»!

Κάποτε, λέει ο μύθος, ρώτησαν το σα­λιγκάρι: -Πότε θα φτάσεις, έτσι που πας; -Το πρόβλημά μου, απάντησε το σαλιγκάρι, δεν είναι το πότε θα φτά­σω έτσι που πάω... αλλά το πού πάω!

Το σαλιγκάρι ανεβαίνει στις πέτρες, προσπερνάει τις ρίζες των δένδρων, κατεβαίνει στα πεζοδρόμια, διασχίζει ακα­νόνιστα τους δρόμους ψάχνοντας ενα­γώνια με τις μικρές κεραίες του να αντι­ληφθεί το περιβάλλον του. Συχνά δε σ' αυτό το ακατάστατο πέρασμά του συν­θλίβεται στο έδαφος μαζί με το σπίτι του που κουβαλάει μονίμως στην πλά­τη του. Συνθλίβεται ως επί το πλείστον στο πιο άνετο μέρος των τυφλών δια­δρομών του, στον ίσιο δρόμο, εκεί που δεν υπάρχουν πέτρες, ρίζες δένδρων, άλλα εμπόδια.

 Έτσι σαν το σαλιγκάρι πορεύεται ο άν­θρωπος στον κόσμο. Τυφλός και αργός στο πέρασμά του...

Είπε κάποτε ένας σοφός.

Γιάννης Βαρουφάκης: Ένα πεδίο βολής φθηνό.

Γιατί η επικείμενη αμερικανική «αντίδραση» δεν έχει να κάνει με το δράμα του συριακού λαού.

 

Σε κάποια συνοικία της Δαμασκού σιωπηλοί γείτονες μεταφέρουν στο νεκροταφείο πτώματα σε κατάσταση αγκύλωσης που μόνο η χρήση χημικών όπλων Σαρίν μπορεί να εξηγήσει – αέρια που κάνουν τους μυς να πετρώνουν, οδηγώντας το θύμα στην «τσιμεντοποίηση» και στον πιο επίπονο θάνατο που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους.

 

Το δράμα, όμως, αυτών των ανθρώπων δεν παίζει κανέναν ρόλο στην κουβέντα που έχει αναπτυχθεί...

Ἡ Παναγία ἀποτελεῖ τὴν συγκλονιστικότερη ἀνθρώπινη παρουσία στὴν ἱστορία – (Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου).

Oἱ ὑμνογράφοι καὶ θεολόγοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν διστάζουν συγκρίνοντάς την Παναγία μὲ τοὺς ἀγγέλους νὰ προκρίνουν τὸ δικό της ἅγιο πρόσωπο. Tὴν προσφωνοῦν ὡς «τιμιωτέραν τῶν Xερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ».

 

Πράγματι ἡ Παναγία ἔχει μία μοναδικότητα...

Δύο

ΤΑ ΔΎΟ ΕΊΔΗ ΘΕΟΛΟΓΊΑΣ

«Υπάρχουν δύο είδη θεολογίας: το έν -ευρέως γνωστόν κατά τους παρελθόντας αιώνας- είναι η επαγγελματική καθέδρα του πολυμαθούς, το άλλο η συσταύρωσις μετά του Χριστού, η γνώσις Αυτού εν τοις ενδομύχοις της καρδίας.

Το πρώτον είδος είναι προσιτόν εις το πλήθος των διανοητικώς πεπροικισμένων ανθρώπων, των προτιμώντων την φιλοσοφικήν προσέγγισιν της θεολογίας.

Η πραγματική δε πίστις εις την Θεότητα του Χριστού, ήτις εκφράζεται δια ζωής συμφώνου προς το πνεύμα των εντολών Αυτού, δεν είναι απαραίτητος δι’ αυτούς.

Το δεύτερον είδος...

Δεκαπενταύγουστος Ι

Το νόημα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Του Πρωτοπρεσβύτερου Αλεξάνδρου Schmemann

Τον Αύγουστο η Εκκλησία τιμά το τέλος της επίγειας ζωής της Παρθένου Μαρίας, το θάνατό της, την κοίμησή της όπως είναι πια γνωστή και σε αυτή τη λέξη περικλείονται το όνειρο, η ευλογία, η ειρήνη, η ηρεμία και η χαρά.

Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για τις συνθήκες της κοίμησης της Παναγίας, της Μητέρας του Κυρίου. Διάφορες ιστορίες και διηγήσεις, γεμάτες αγάπη και τρυφερότητα διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας από την εποχή της πρώτης Εκκλησίας, ακριβώς όμως λόγω της ποικιλότητάς τους, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υποστηρίξουμε την «ιστορικότητα» καμιάς από αυτές.

Με τη γιορτή της Κοιμήσεως...

Η κυρία Τζίμου. Μια μικρή καλοκαιρινή ιστορία, από την Κατερίνα Καριζώνη.

 

Το καλοκαίρι του '69 μας βρήκε να πλέουμε με προορισμό κάποιο νησί του Αιγαίου. Πηγαίναμε στην Κω. 

Το πλοίο μάς είχε πάρει απ' τη Θεσσαλονίκη, αφού φορτώσαμε και το αυτοκίνητο. Ο κόσμος συνωστιζόταν στο κατάστρωμα: ημίγυμνες τουρίστριες, άντρες με σορτσάκια, φαλάκρες και προτεταμένες κοιλιές, γυναίκες εύρωστες, πασαλειμμένες με αντηλιακά, φορώντας ψάθινα καπέλα και μαύρα γυαλιά, κάτι ξανθοί απ' τον Βορρά με τιρκουάζ μάτια που είχαν πετάξει τα φανελάκια τους και σιγοψήνονταν, ζέστη αφόρητη ακόμα κι όταν ανοιχτήκαμε στο πέλαγος. 

Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Ακηδία και μελαγχολία.

«Αξίζει να σταματήσουμε για μια στιγμή για να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό το «χαρούμενο πνεύμα» στην ζωή του Οσίου. Ήταν η χαρακτηριστική του ιδιότητα, ιδιαίτερα αργότερα. Αλλά ακόμη και αυτό το δώρο της χάριτος δεν το επέτυχε δίχως αγώνα, παρόλο ότι ήταν τόσο σωτήριο για τις βασανισμένες ψυχές όλων εκείνων που αργότερα συνέρρεαν δίπλα του. Υπάρχει λόγος να σκεφθούμε ότι το πνεύμα της ακηδίας του έκανε επίθεση στην αρχή της μοναχικής του ζωής. «Είναι δύσκολο», λέει, «να αποφύγει αυτήν την ασθένεια κάποιος που μόλις έχει αρχίσει την μοναχική του ζωή, διότι είναι η πρώτη που του επιτίθεται. Επομένως, πριν από όλα πρέπει κανείς να φυλάγεται από αυτήν».

Ζωή στη Νεκρή Κοιλάδα. Του Κεν Ρόμπινσον.

  Πώς να ξεφύγουμε από τη νεκρή κοιλάδα της εκπαίδευσης.

 

Άλλη μια ενδιαφέρουσα ομιλία του Κεν Ρόμπινσον για θέματα εκπαίδευσης που αξίζει να παρακολουθήσουμε με κριτικό μάτι. Υποστηρίζει ότι ακόμη και η πλέον «νεκρή γη» έχει μέσα της ζωή η οποία μπορεί να φέρει την άνοιξη. Αναδεικνύει την ανάγκη δημιουργικής αξιοποίησης των ενδιαφερόντων και των δυνατοτήτων του κάθε μαθητή αλλά και την ανάγκη υποστήριξης του κυριότερου παράγοντα για την ποιότητα της εκπαίδευσης, του εκπαιδευτικού.  

 

O Κεν Ρόμπινσον  επισημαίνει ότι στην Αμερική παρατηρείται μεγάλο ποσοστό σχολικής διαρροής παρότι  δεν είναι από τις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά δαπανών για την εκπαίδευση και με πολλά προγράμματα και ελέγχους που έχουν στόχο την ποιότητα της εκπαίδευσης. Ιδιαιτέρως σε κάποιες περιοχές, το ποσοστό των μαθητών που σταματούν το σχολείο ανέρχεται στο  60%  ή ακόμη στο 80%.  Αλλά αυτό...

Ο βασιλιάς.

Διηγήθηκε κάποτε ένας γέρος σοφός:

Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς που είχε ένα μάτι και ένα πόδι. Ζήτησε από όλους τους ζωγράφους του βασιλείου του να ζωγραφίσουν ένα όμορφο πορτραίτο του. 

Κανείς δεν τα κατάφερε. Πώς να ζωγραφίσεις όμορφο έναν άνθρωπο, όταν του λείπει ένα μάτι και ένα πόδι;

Τελικά ήρθε ένας ζωγράφος από άλλη περιοχή και ζωγράφισε μια εικόνα που εξέπληξε τους πάντες:

Ζωγράφισε τον βασιλιά να στοχεύει με το τόξο του, έχοντας το ένα μάτι κλειστό και το ένα πόδι λυγισμένο.

ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΟΥΜΕ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΚΡΥΒΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΙΑ.

Το ανθρώπινο σώμα, αυτός ο άγνωστος.

Λίγο ή πολύ όλοι μας γνωρίζουμε τις βασικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος, ωστόσο, είμαστε τόσο περίπλοκοι οργανισμοί που υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα δεδομένα που παραμένουν αξιοθαύμαστα.

Ιδού μερικές άγνωστες και αξιοπερίεργες λειτουργίες:

. Τα αποτυπώματα των δακτύλων των ποδιών μας είναι το ίδιο μοναδικά όπως εκείνα των χεριών.

. Όταν κοιμόμαστε δεν έχουμε όσφρηση.

Κρατώντας τα χαμένα.

Οποιος έχει προσπαθήσει να αδυνατίσει ξέρει πάρα πολύ καλά πόσο εύκολο είναι να επιστρέψουν τα χαμένα κιλά. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι που τα καταφέρνουν.
Μερικές χιλιάδες από αυτούς τους επιτυχημένους ανθρώπους συμμετέχουν σε ένα μεγάλο αμερικανικό ερευνητικό πρόγραμμα, το οποίο καταγράφει τι πέτυχαν, πώς το πέτυχαν και πώς συνεχίζουν. Τιτλοφορείται National Weight Control Registry και άρχισε το 1993 από τον δρα Τζέιμς Ο. Χιλ, καθηγητή Ιατρικής και διευθυντή του Κέντρου Ερευνας Παχυσαρκίας Διατροφής (NORC) στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο.
Συναντήσαμε τον δρα Χιλ την περασμένη εβδομάδα στο περιθώριο του Ευρωπαϊκού Συνεδρίου Παχυσαρκίας – και μας αποκάλυψε τα μυστικά τους.
Πόσοι άνθρωποι συμμετέχουν στο πρόγραμμα;
Αυτή τη στιγμή είναι περίπου 10.000. Η μέση ηλικία τους είναι τα 45 χρόνια και οι επτά στους δέκα είναι γυναίκες. Ο μέσος όρος του βάρους που έχουν χάσει είναι σχεδόν 35 κιλά, τα οποία έχουν κρατήσει επί επτάμισι χρόνια κατά μέσον όρο.

Εχουμε όμως αρκετούς οι οποίοι έχουν χάσει πάνω από 50 κιλά, καθώς και ανθρώπους που αδυνάτισαν πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες και δεν ξαναπάχυναν.
Πώς αδυνάτισαν;
Δεν υπάρχουν ομοιότητες στον τρόπο με τον οποίο έχασαν βάρος, καθώς βασίσθηκαν σε κάθε είδους δίαιτες: με λίγα λιπαρά, με λίγους υδατάνθρακες, ισορροπημένες, δίαιτες της μόδας, δίαιτες-αστραπή... 

Κατεβάστε το ποτήρι!

Οι φοιτητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον το μάθημα για τη διαχείριση του άγχους, όταν ο καθηγητής έπιασε ένα ποτήρι και το σήκωσε ψηλά. Όλοι φαντάστηκαν ότι θα έκανε τη γνωστή ερώτηση: «Είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;». Αντ’ αυτού, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο, ρώτησε: «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι με το νερό;»

Οι απαντήσεις που έδωσαν οι φοιτητές κυμάνθηκαν από 200 μέχρι 600 γραμμάρια.

Όμως ο καθηγητής διαφώνησε: «Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα κρατάω το ποτήρι. Αν το κρατάω ψηλά για ένα λεπτό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν το κρατήσω έτσι για μια ώρα, θα αρχίσει να πονάει το χέρι μου. Αν το κρατήσω για μια μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα παραλύσει. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατώ τόσο βαρύτερο γίνεται.»

Συνέχισε ο καθηγητής:

«Το στρες,οι ανησυχίες και τα προβλήματα της ζωής είναι σαν το ποτήρι νερού. Αν τα σκεφτείτε τα για λίγο, δεν πειράζει. Αν τα σκέφτεστε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα αρχίσουν να σας πληγώνουν. Και αν σας προβληματίζουν όλη την ημέρα, στο τέλος θα σας παραλύσουν και θα νιώσετε ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε.

Είναι σημαντικό να θυμόσαστε να χαλαρώνετε και να διώχνετε το στρες. Μην κουβαλάτε τα προβλήματα μαζί σας μέχρι το βράδυ, ακόμα και τη νύχτα. Μη ξεχνάτε να κατεβάζετε το ποτήρι!»

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΛΑΝΟ ΟΥΡΑΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ

"Nαι, θα έφευγα.

Όχι επειδή υπάρχει κρίση.
Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες.
Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο.

Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.
Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια.

Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της,
το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό.

Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα - ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ.

Περί αισιοδοξίας.

 

 

Χόρχε Μπουκάι

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού: Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;”Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε: “Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..” και ύστερα από μια παύση συνέχισε :

Η ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΙΚΩΝ ΝΕΥΡΩΝΩΝ

 Τον Αύγουστο του 2004 υπέστην τρομερό σοκ, όταν για πρώτη φορά ήρθα αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα. Τραχειοστομία!

Μια πραγματικότητα την οποία θεωρούσα απόμακρη για μένα. Άλλωστε η φύση του ανθρώπου δεν του επιτρέπει να έχη αρνητικές σκέψεις, αφού ο Δημιουργός τον έπλασε ώστε να εκπέμπη θετική ενέργεια, εξ ου και η αθανασία που του εδόθη δις.