Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Η λέξη που χάλασε το τέρας

Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.


Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.


Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.


Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.
Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.


Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου.


Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.


Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ ἕνα λαὸ περιορισµένο.


Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;


Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.


Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.


Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.


Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Μιά γυναίκα αλλοιώτικη απ'... τους άλλους


Η πίστη της Χαναναίας. (Κυριακή ΙΖ΄Ματθαίου)

Η Χαναναία γυναίκα εκπροσωπεί τον εθνικό και ειδωλολατρικό κόσμο. Από τους παραδοσιακούς Ισραηλίτες δεν θεωρείται μόνο αλλοεθνής άλλα και αλλόθρησκη. Κατά συνέπεια, η γυναίκα αυτή καθώς και όλος ο κόσμος που εκπροσωπεί, είναι άπιστος και αμαρτωλός. Αξίζει, λοιπόν, της απόρριψης και της αιώνιας καταδίκης. Εξάλλου υπάρχει γενική πεποίθηση σε όλο τον πιστό κόσμο των εβραίων, ότι ο Θεός δεν έχει περιλάβει αυτούς στο σχέδιο της σωτηρίας και άρα τους αξίζει μια γενική περιφρόνηση.

     Αυτό το αρνητικό πνεύμα εκφράζουν και οι μαθητές προς τον Ιησού, όταν ενοχλούνται από τις κραυγές της απελπισμένης γυναίκας που παρακαλεί τον Διδάσκαλο να θεραπεύσει την κόρη της· «ελέησόν με, Κύριε…, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται». Εθνικός κόσμος σημαίνει στην θρησκευτική και θεολογική γλώσσα, κόσμος δαιμονοκρατούμενος. Ο Θεός έχει καταδικάσει αυτόν τον κόσμο από τώρα. Αυτή είναι η κοινή πεποίθηση όλων.
      Ο Κύριος, όμως, εκτιμά τα πράγματα διαφορετικά. Δεν μένει στα εξωτερικά γεγονότα και ούτε κρίνει τους ανθρώπους με κριτήρια εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά. Διαβλέπει στη Χαναναία μια θαυμαστή πίστη, έξω από θρησκευτικές κατηγορίες αξιολόγησης. Πρέπει αυτή η πίστη να προβληθεί, να φανεί και στους άλλους και να εκτιμηθεί δεόντως από όλους. Γι’ αυτό και ο Ιησούς μπαίνει σε μια διαδικασία περίεργη, μιας φαινομενικής περιφρόνησης της γυναίκας αυτής, χρησιμοποιώντας μάλιστα μια σκληρή γλώσσα που δεν ταιριάζει με τη γνωστή ήπια και φιλάνθρωπη φρασεολογία του. Αυτή η τακτική αντιμετώπισης της αμαρτωλής έστω και ταλαίπωρης αυτής γυναίκας ξαφνιάζει και αυτούς τους μαθητές ακόμη.
     Ομιλεί για «τέκνα» και για «κυνάρια». Τέκνα είναι ο λαός Ισραήλ και κυνάρια ο κόσμος των εθνικών. Φοβερή διάκριση. Αυτή η ωμή σε σκληρότητα γλώσσα φανερώνει τα κριτήρια του θρησκευτικού κόσμου της εποχής και όχι του Κυρίου την κρίση. Σε λίγο, όταν θα μιλήσει για την υποχρέωση των γονέων να δίνουν ψωμί στα παιδιά τους και όχι στα σκυλιά τους και μετά την επιμονή της γυναίκας ότι και τα σκυλιά τρέφονται από τα ψίχουλα των πλουσίων, ο Ιησούς αποκαλύπτει τη βαθιά πίστη αυτής της σεμνής και ταπεινής μητέρας: «ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις»! Και το θαύμα της θεραπείας της θυγατέρας της Χαναναίας μάνας έγινε, εξαιτίας μιας πίστεως που προέρχεται από μια αμαρτωλή και άθρησκη γυναίκα.
   Είναι ενδιαφέρουσα και η παρατήρηση εκ μέρους του ευαγγελιστού Μάρκου, κατά την εξιστόρηση του γεγονότος αυτού. Αναφέρει, ότι η Χαναναία ήταν ελληνικής καταγωγής και κάτοικος στην περιοχή της Συροφοινίκης. Γνωρίζουμε, ότι στις περιοχές αυτές της Τύρου, της Σιδώνος και της ευρύτερης περιοχής της Χαναάν και Συ­ροφοινίκης, υπήρχε μεγάλη ελληνική κοινότητα που ασχολείτο κατά κύριο λόγο με το εμπόριο. Σ’ αυτό τον ελληνικό κόσμο της περιοχής αυτής δραστηριοποιήθηκε ο Ιησούς με πολύ θετικά αποτελέσματα, συνάντησε μια εκπληκτική πίστη, πνευματικής ποιότητας ψυχή, που έδωσε και ένα πρώτο δείγμα μελλοντικής προοπτικής της χριστιανικής εποποιίας προς τον κόσμο των εθνών.

 Νέα κριτήρια αληθινής πίστεως
      Η συγκεκριμένη περίπτωση συνάντησης του Ιησού με τον κόσμο των εθνικών μας αποκαλύπτει μιαν άλλη εικόνα περί πίστεως, που υπερβαίνει τα γνωστά θρησκευτικά κριτήρια. Όσο κι αν αιφνιδιάζει αυτή η προσέγγιση, ένα είναι γεγονός, ότι με το ευαγγελικό μήνυμα του Κυρίου μπήκαμε σε μια νέα εποχή, νέας αντίληψης των πνευματικών ανθρώπων. Δυστυχώς κι εμείς ακόμη σήμερα, μετά από είκοσι αιώνες χριστιανικής εμπειρίας, παραμένουμε και κρίνουμε τους ανθρώπους με ιουδαϊκά και καθαρά νομικά κριτήρια.
       Η ελληνίδα γυναίκα από τη Χαναάν, παρόλη την εθνική της καταγωγή, διατηρούσε μια θαυμαστή αντίληψη πίστεως και πνευματικότητας. Παρουσιάζεται στον Ιησού σεμνή και ταπεινή, χωρίς να κομπάζει και να διεκδικεί, όπως θα έπραττε μια Ιουδαία πιστή γυναίκα. Ασήμαντη μπροστά στην Αγιότητα και τελειότητα του συνομιλητή της. Άξια απόρριψης και περιφρόνησης από τους εκλεκτούς της ιουδαϊκής θρησκείας. Όμως αληθινή, με μια βαθιά αγάπη και ταπεινοφροσύνη, που μεταμορφώνεται σε μια ισχυρή και δυνατή πίστη. Μια πίστη που ο Ιησούς δεν βρήκε άλλη όμοια ούτε στον κόσμο των πιστών.
      Η πίστη της εθνικής γυναίκας γίνεται κριτήριο πλέον αξιολόγησης της πίστεως του κάθε ανθρώπου. Από εξωτερικά και τυπικά κριτήρια μπήκαμε σε μια διαδικασία εσωτερικών κριτηρίων ποιότητας και αληθινότητας. Η πίστη δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα, όπως συνήθως θεωρείται, μόνο των θρησκευόμενων ανθρώπων. Είναι φορές, που οι κοσμικοί άνθρωποι διαθέτουν μια ανυποψίαστη και συγκλονιστική πίστη, συνδυασμένη συνήθως με μια εκπληκτική ποιότητα ζωής. Αυτοί προσεγγίζουν πιο πολύ τη διδασκαλία του Ιησού και το δικό του προβαλλόμενο πνευματικό ήθος ζωής, παρά οι εκ παραδόσεως και εξ επαγγέλματος θρησκευτικοί άνθρωποι.
      Αυτό τον υγιή προβληματισμό προβάλλουν οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος με τη διάσωση του γεγονότος αυτού της εθνικής γυναίκας. Η περιγραφή εκ μέρους των Ευαγγελιστών είναι άκρως ενδιαφέρουσα, ρεαλιστική και αποκαλυπτική. Από τη μια προβάλλεται η περιφρόνηση της γυναίκας αυτής και του κόσμου της που εκπροσωπεί από τους ιουδαίους και από την άλλη εξαίρεται η πίστη της και η έμμονη της στο δικαίωμα του θαύματος και της σωτηρίας. Οι Ιουδαίοι έβλεπαν τον Ιησού μόνο ως ένα Ραββί και Διδάσκαλο και η Χαναναία τον έβλεπε και τον πίστευε ως Λυτρωτή και Σωτήρα. Η γυναίκα αυτή ξεπέρασε την απλή και εξωτερική εντύπωση της εμφάνισης του Κυρίου στην ιστορία και μπήκε στο μυστήριο της σωτηριολογικής παρουσίας του στον κόσμο των ανθρώπων.
      Η πίστη μιας αληθινής μάνας και η αληθινότητα μιας πραγματικής γυναίκας είναι ικανή να κάνει και τον Θεό ακόμη να «αλλάξει» τακτική έναντι των ταπεινών και αμαρτωλών ανθρώπων. Η πίστη αυτής της Χαναναίας μάνας, που ξέρει και έχει τη δύναμη να ταπεινώνεται και να παρακαλεί κραυγάζουσα προς τον Θεό, γίνεται Ικανή να τελεσθεί το θαύμα στη ζωή. Πράγματι, με αυτή την ευαγγελική περικοπή ανατρέπεται μια λανθασμένη θρησκευτική αντίληψη αιώνων και προβάλλεται ένας νέος «τύπος» πιστού ανθρώπου, που συνδέεται άμεσα αν όχι με τη θρησκεία, οπωσδήποτε όμως με το θαύμα.
     Αυτό που πρωτεύει στο Χριστιανισμό δεν είναι η θρησκευτική νομική κατοχύρωση των ανθρώπων, αλλά η εμμονή στην αληθινή πίστη και η επιμονή στην αναγκαιότητα λειτουργίας του θαύματος στη ζωή μας. Το θαύμα, δηλαδή η χάρη, σε συνδυασμό με την πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, οδηγεί τα πράγματα της πνευματικής ζωής στην αληθινή τους έκφραση.
     Το πρόβλημα δεν είναι, αν η θρησκευτικότητα παρεμποδίζει την αληθινή πίστη και αν οι θρησκευτικοί κανόνες εγκλωβίζουν την πνευματική ζωή να εξελιχθεί και ανα­πτυχθεί φυσιολογικά. Το ζητούμενο είναι, πως είναι δυνα­τόν, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τοποθετήσεις, είτε Ιουδαίος είτε εθνικός είναι κάποιος, να έχει μια εντιμότητα και να διαθέτει μια βαθιά αναγκαιότητα κοινωνίας με τον Ιησού Χριστό, γιατί σ’ αυτόν τελικά βρίσκεται η οδός, η αλήθεια και η ζωή.
     Αν και πλήθος ανθρώπων, ακολούθων και θαυμαστών, συνωθούνταν γύρω από τον Ιησού, όπως και οι μαθητές του ακόμη, όλοι έμειναν ανυποψίαστοι για την αληθινή πίστη της Χαναναίας γυναίκας. Οι κραυγές και οι παρακλήσεις της, η ταπείνωση και η επιμονή της, άφησαν όλους ασυγκίνητους εξαιτίας της διαφορετικής κοινωνικής και θρησκευτικής τοποθέτησης. Μόνο ο Κύριος διέγνωσε τα βάθη της καρδιάς της και των αισθημάτων της και εκεί αναγνώρισε έναν σπάνιο άνθρωπο και μια εκλεκτή ψυχή.
       Μήπως είναι καιρός και τα δικά μας κριτήρια για τους άλλους να τα αναθεωρήσουμε και να μπούμε στη λογική του Ιησού Χριστού, που αποσκοπεί το σημερινό Ευαγγέλιο, άστε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην εσωτερική ποιότητα του ανθρώπου και όχι στην εξωτερική εμφάνιση και προέλευσή του;
(Γ. Π. Πατρώνου, Ομοτ. Καθηγητού στο Παν/μίο Αθηνών, «Κήρυγμα και Θεολογία», τ. Α΄, εκδ. Αποστ. Διακονία)

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012


Φορτίο...
Είναι κάποιες στιγμές που έρχονται στη ζωή σου
και νοιώθεις ότι κουβαλάς το πιο βαρύ, απ΄ όλους, φορτίο στις πλάτες...
Το μόνο που θες αυτές τις στιγμές,
είναι να μπεις στο πιο απόμακρο δωμάτιο της ψυχής σου,
εκεί όπου κανένας εξωτερικός θόρυβος δεν φτάνει,
όπου κανένας επισκέπτης δεν μπορεί να σε βρεί,
να κλείσεις την πόρτα, να σβήσεις το φως,
ν΄ ακουμπήσεις το φορτίο κάτω,
να λυγίσεις τα γόνατα, και ν΄ αφεθείς Στα Χέρια Του...
ν΄ ακουμπήσεις την καρδιά σου ενώπιόν Του...
και ν΄ αφήσεις τη σιωπή να μιλήσει...
ν΄ αφήσεις μια μελωδία μυστική να χαρίσει αυτές τις ώρες γαλήνη στη ψυχή,
το χάδι Του Κυρίου να της απαλύνει τον κάθε πόνο,
να της σηκώσει το κάθε φορτίο,
να της μιλήσει μυστικά και σιωπηλά,
να της χαρίσει φως ουράνιο,
και να της πει Το πιο Όμορφο Τραγούδι Τ΄ Ουρανού...
"Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς".

                                             αγνώστου γράψαντος

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Το Φως Ορκίστηκε να μην Παραδοθεί

Η μεγαλύτερη πρόκληση όταν η ανθρωπότητα περνάει δύσκολες μέρες είναι να αντισταθούμε στο φόβο, στην απαισιοδοξία και στην ταύτιση με τον υλικό κόσμο.
Από κάθε πλευρά θα ερεθίζεται η προσοχή μας να στραφεί στην «έλλειψη», στην ένδεια, στην απώλεια, στη φτώχεια.
Όμως, όπως γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την εσωτερική διάσταση της ύπαρξής μας, καθένας που στρέφει το νου του στην ανησυχία, ενισχύει τη μεγάλη συλλογική σκεπτομορφή της ανασφάλειας, της αποθάρρυνσης και του φόβου για το αύριο.
Αυτό σημαίνει ότι στο επίπεδο του συλλογικού υποσυνειδήτου, όπου
είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, θα αυξάνεται το άγχος και η δυσαρέσκεια.
Όμως μπορούμε να παρέμβουμε.
Ας θυμηθούμε πως ό,τι κι αν συμβαίνει στα οικονομικά της χώρας ή στα δικά μας, την αθάνατη ψυχή μας δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει.
Επιπλέον αντί να αφήνουμε το νου μας να πανικοβάλλεται παρακολουθώντας με τις ώρες τις κραυγές των ειδήσεων και συμμετέχοντας σε συζητήσεις που αυξάνουν το φόβο και την απαισιοδοξία, ας στρέψουμε επιλεκτικά την προσοχή μας στα θετικά της ζωής μας.
Σε εκείνους με τους οποίους μας συνδέουν σχέσεις αγάπης, στην άνοιξη που σκάει εδώ κι εκεί, στην ικανότητά μας να νιώθουμε χαρά, στο εσωτερικό μας κέντρο γαλήνης και ισορροπίας, στη σχέση μας με την Πηγή των πάντων.
Είμαστε πολύ περισσότερα από ένα υλικό σώμα κι αυτό δεν το αλλάζει τίποτα.
Το εγώ θα προσπαθεί να μάς πείσει πως έχουμε ένα σωρό λόγους για να είμαστε απαισιόδοξοι, απογοητευμένοι, προδομένοι, οργισμένοι και ανήσυχοι.
Όμως έχουμε πολύ περισσότερους λόγους για να νιώθουμε ευλογημένοι, αν θυμηθούμε όλα αυτά που αληθινά έχουν αξία στη ζωή μας.
Ας μην αφήσουμε την οθόνη του νου μας να γεμίσει με το σκοτάδι, που με κάθε τρόπο μάς πολιορκεί επειδή - όπως έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης- Το Φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί.
Κάθε φορά που αρνιέται η σκέψη μας να στραφεί προς το σκοτάδι, έχουμε κάνει ένα δώρο στον εαυτό μας και ταυτόχρονα σε όλη την ανθρωπότητα ενισχύοντας το «σήμα του φωτός».
Ό,τι κι αν συμβεί λοιπόν στην τσέπη, στη σύνταξή μας, στο πορτοφόλι ή στην καθημερινότητα αυτού του κόσμου ας αντισταθούμε στο να προσφέρουμε και το νου μας στη χειραγώγηση του φόβου.
Κάθε φορά που θα έρχεται με τις προκλήσεις του να δοκιμάσει τις αντιστάσεις και τις αντοχές μας ας θυμηθούμε ΠΟΙΟΙ αληθινά Είμαστε κι ας συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε δει κι άλλες φορές τα δέντρα να χάνουν τα φύλλα τους και ύστερα να φουντώνουν και πάλι.
Ο σοφός, αυτός που ξέρει, ατενίζει γαλήνια την εναλλαγή των εποχών γνωρίζοντας πως «κι αυτό θα περάσει».
Ή όπως έγραψε ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος,
«Να μαλώσεις τον άνεμο.
Να μαλώσεις τη νύχτα.
Εγώ, να τους πεις, Δεν είμαι ένα τυχαίο
περιστατικό, να τους
παραδοθώ».
 
αγνώστου γράψαντος


Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Επίσκοπος Κάλλιστος Γουέαρ

Στην Ελλάδα ο επίσκοπος Κάλλιστος Γουέαρ είναι  γνωστός ως συγγραφέας του κλασσικού πλέον βιβλίου, «Ο Ορθόδοξος δρόμος».




Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από συνέντευξή του.


...

Αβίαστα γεννάται το ερώτημαποιο γεγονός ήταν η αιτία για να γίνεται Ορθόδοξος;
Έχω γράψει γι’ αυτό σε ένα βιβλίο. Μπορώ όμως να το διηγηθώ άλλη μια φορά απόψε, γιατί το θυμάμαι πολύ καθαρά σαν να έγινε χθες. Ήμουν τότε 17 χρονών και ετοιμαζόμουν για το Πανεπιστήμιο. Ήμουν σε ένα σχολείο στο Λονδίνο. Ένα Σάββατο βράδυ πήγα περίπατο και είδα έναν ναό που δεν είχα ξαναδεί ως τότε. Από περιέργεια ή μάλλον από Θεία Πρόνοια αποφάσισα να μπώ μέσα. Ήταν ο Ρώσικος Ορθόδοξος ναός του Λονδίνου. Στην αρχή όταν μπήκα μέσα στο ναό, ήταν σκοτεινός. Δεν είδα εύκολα τι είχε μέσα. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν μια απουσία. Είχα την εντύπωση ότι κανείς και τίποτα δεν είναι εδώ, ότι ο ναός είναι κενός, δηλαδή δεν είχε στασίδια, καρέκλες, μόνο το πάτωμα. Αργότερα κατάλαβα ότι υπάρχουν μέσα στο ναό εικόνες, λαμπάδες αναμμένες, λίγος αριθμός ανθρώπων και κάπου, που δεν μπορούσα να δω υπήρχε μια μικρή χορωδία που έψαλλε. Έτσι ήρθα στην ώρα την οποία οι Ρώσοι κάθε Σάββατο βράδυ έχουν μια μικρή αγρυπνία. Και η πρώτη μου εντύπωση μιας απουσίας – ότι δεν είναι τίποτε εδώ – άλλαξε ολοκληρωτικά. Απέκτησα μια άλλη εντύπωση, όχι απουσίας, αλλά παρουσίας. Κατάλαβα ότι εμείς οι ολίγοι άνθρωποι, παρόντες σε αυτήν την ακολουθία, συμμετέχουμε σε μια πράξη πάρα πολύ μεγαλύτερη από αυτήν την ακολουθία που γίνεται σε μια γωνιά του Λονδίνου. Κατάλαβα ότι συμμετέχουμε σε μια λειτουργική σύναξη που έχει πολλούς αοράτους προσκυνητάς. Πολλούς παρόντες που προσεύχονται μαζί μας, παρ΄ ότι δεν τους βλέπουμε. Είχα την αίσθηση ότι πραγματικά η Εκκλησία είναι ουρανός επί γης. Είχα την αίσθηση της σχέσεως που υπάρχει μεταξύ της ορατής Εκκλησίας που υπάρχει στη γη και της επουράνιας Εκκλησίας επάνω. Κατάλαβα ότι πάνω και κάτω συμμετέχουμε στην ίδια σύναξη. Έτσι είχα μια άμεση αίσθηση της σημασίας της κοινωνίας των Αγίων. Ότι επάνω οι Άγγελοι, οι Άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός ο μέγας αρχιερεύς, όλοι συμμετέχουν στη λατρεία που προσφέρουμε εμείς κάτω οι επί γης. Ότι άνω και κάτω υπάρχει μια Λειτουργία, μια δοξολογία, μια ενωμένη προσφορά και βέβαια τότε κατάλαβα με το μυαλό μου την ακολουθία, διότι όλα ήταν στα Σλαβονικά. Δεν ήξερα τη Σλαβονική γλώσσα, αλλά κατάλαβα με την καρδιά μου, τι σημαίνει αυτή η ακολουθία. Και από τότε άρχισα να ενδιαφέρομαι για την Ορθοδοξία. Από τότε ίσως κατά κεκρυμμένον τρόπο πήρα την απόφαση ότι πρέπει να γίνω Ορθόδοξος. Κατάλαβα αμέσως ότι αυτό είναι για μένα. Πέρασαν βέβαια έξι χρόνια μέχρι να γίνω Ορθόδοξος. Αλλά από τότε ήθελα να γίνω. Έτσι η πρώτη μου επαφή με την Ορθοδοξία δεν ήταν μέσω βιβλίων ή με γνωριμία ανθρώπων, αλλά γνώρισα την Ορθοδοξία μέσω μιας λειτουργικής ακολουθίας. Και αυτό ίσως είναι το πιο σωστό.
Θα θέλαμε να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με την ιστορία που αρχίζει ο Ορθόδοξος δρόμος που τόσο αγαπάμε.
Κάποιος μοναχός της ερήμου ο π. Σεραπίων  κατά τον 4ο αιώνα, πήγε μια φορά στη Ρώμη για προσκύνημα. Εκεί του είπαν για μια περίφημη έγκλειστη που ζούσε πάντα σε ένα μικρό δωμάτιο. Ποτέ δεν βγήκε έξω και ο π. Σεραπίων της είπε: «Γιατί κάθεσαι εδώ;» Και εκείνη του απάντησε: «Δεν κάθομαι εδώ….ταξιδεύω. Μια εσωτερική οδοιπορία»
* του Γιώργου Μπήτρου, Διευθυντή 2ου Γυμνασίου Αίγινας – Θεολόγου

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Χρίστος Παπαδημητρίου


Η ζωή του Χρίστου Παπαδημητρίου περιστρέφεται γύρω από τους αριθμούς. Καθηγητής Ηλεκτρικής Μηχανικής και Υπολογιστικών Επιστημών με αντικείμενο τη θεωρία αλγορίθμων και την πολυπλοκότητα στο περίφημο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών, συγγραφέας πέντε επιστημονικών εγχειριδίων, αλλά και ενός graphic novel, λάτρης του πιάνου, αλλά και κιμπορντίστας σε ροκ συγκρότημα, είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τα πράγματα με αντισυμβατική ματιά – και έχει τη διάθεση να συνδιαλεγεί για αυτά με ανοιχτό μυαλό, χωρίς προκαταλήψεις. Η συζήτηση ξεκινάει από το πιάνο δίπλα μας και επεκτείνεται στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, στα μαθηματικά, στο Διαδίκτυο, στα κόμικς και στην πραγματική επανάσταση της εποχής.
Παίζετε πιάνο; «Βέβαια! Επίσης, θα δείτε στην ιστοσελίδα μου ότι παίζω και κίμπορντ από το 2006 σε ένα ροκ συγκρότημα, τους Lady X and the Positive Eigenvalues. Τελευταία φορά παίξαμε τον Νοέμβριο σε ένα πάρτι στο Μπέρκλεϊ».
Ισχύουν, θα λέγατε, όσα ακούγαμε ως μαθητές αναφορικά με την προνομιακή σχέση της μουσικής με τα μαθηματικά; «Και ναι και όχι. Η σχέση μουσικής και μαθηματικών έχει επισημανθεί από την εποχή του Πυθαγόρα. Κατά κάποιον τρόπο τα πάντα στηρίζονται στα μαθηματικά, ίσως η μουσική λίγο περισσότερο. Η μαθηματική θεωρία του καλαίσθητου στον ήχο είναι ίσως πιο απλή από το καλαίσθητο στα εικαστικά και γι’ αυτό προσφέρεται ως παράδειγμα».
Διδάσκετε και διαμένετε στις ΗΠΑ, επομένως, παρ’ ότι είστε συχνά εδώ, η καθημερινότητά σας είναι περισσότερο εκείνη της Αμερικής. Επιστρέφοντας εφέτος, πώς είδατε την Ελλάδα του 2011 σε σχέση με εκείνη του 2010; «Νομίζω ότι τα πράγματα ήταν σαφή από το 2010. Δεν μάθαμε κάτι καινούργιο, όσα βλέπουμε είναι μαθηματικά επακόλουθα όσων ξέραμε. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι πως το 2011 έχει γίνει η πλατεία Ταχρίρ. Εχουμε δει ότι ακόμη και σε καταπιεστικά καθεστώτα μπορεί να γίνει κάτι και ο κόσμος το έχει νιώσει αυτό. Είμαι πολύ πιο αισιόδοξος εφέτος, όχι αναφορικά με την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, αλλά με όλους τους υπόλοιπους. Εχω αναρτήσει στο Διαδίκτυο μία ομιλία μου για την ελληνική κρίση. Ξέρετε, δεν υπάρχει τίποτε πιο βίαιο από τη διαφθορά. Η ανάλυση που κάνω σε εκείνη την ομιλία λέει ότι η διαφθορά του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, αποτιμώμενη με οικονομικούς όρους, ισούται με τον θάνατο 16.000 ατόμων. Αν υπολογίσουμε ότι η επένδυση μιας ανθρώπινης ζωής αποτιμάται σε 3,5 εκατ. ευρώ, τα 60 δισ. που συντηρητικά μπορεί να πει κανείς ότι χάθηκαν εξαιτίας της διασπάθισης και της κλοπής του δημόσιου χρήματος την τελευταία τριακονταετία, ένα 20% του χρέους δηλαδή, αντιστοιχούν σε 16.000 νεκρούς. Για να το πω αλλιώς, ο μέσος Ελληνας θα πεθάνει δύο μήνες νωρίτερα επειδή αυτοί έπρεπε να πάρουν τα εκατομμύριά τους. Δεν υπάρχει τίποτε μη βίαιο στο να κλέβεις τον λαό».
Είναι σαφές ότι η οργή και η αγανάκτηση είναι διάχυτες. Ως κοινωνία, ωστόσο, έχουμε αυτήν τη στιγμή μπει σε διαδικασία σκέψης γύρω από το πρόβλημα, σε διαδικασία διαλόγου για το τι έφταιξε; «Αυτήν τη στιγμή ο διάλογος που γίνεται είναι χυδαίος. Από τη μία έχουμε την οργή και την αγανάκτηση και από την άλλη το “μαζί τα φάγαμε”. Το τελευταίο είναι καταπληκτικό παράδειγμα, επειδή αν το πω εγώ είναι μια πικρή αλήθεια, όταν το λέει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι χυδαίο ψέμα. Είναι σαν να έλεγε ο Χίτλερ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο “μαζί τον χάσαμε”. Σίγουρα η Μεταπολίτευση στάθηκε μια φρικτή αποτυχία. Σίγουρα έχει την ευθύνη του ο ελληνικός λαός. Με ρώτησε κάποιος συνάδελφός σας σε μια άλλη συνέντευξη γιατί οι αμερικανοί ψηφοφόροι είναι τόσο συντηρητικοί. Δεν ξέρω κανέναν ψηφοφόρο σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου που να είναι πιο συντηρητικός από τον έλληνα ψηφοφόρο – να ψηφίζει επί 35 χρόνια τους ίδιους ανθρώπους ελπίζοντας ότι ο ανιψιός θα είναι καλύτερος από τον θείο και ο γιος από τον πατέρα. Να ψηφίζει δηλαδή τους ίδιους ανθρώπους γνωρίζοντας πως είναι ελεεινοί, κλέφτες, άσχετοι, και, ακόμη και σήμερα, στις δημοσκοπήσεις το 40% του πληθυσμού να υποστηρίζει ότι θα ψηφίσει τα μεγάλα κόμματα».
Τα μικρά κόμματα θα αποτελούσαν λύση; «Τα μικρά κόμματα είναι η άλλη τεράστια τραγωδία της Ελλάδας. Παροιμιώδης ανικανότητα και έλλειψη φαντασίας: Να παίζεις χωρίς αντίπαλο και να παίρνεις 3% είναι φοβερό».
Πάντως και στην Ιταλία, για παράδειγμα, με πλήθος μικρών και μεσαίων κομμάτων, επί περίπου μισό αιώνα οι πολίτες ψήφιζαν και οι συνθέσεις των κυβερνήσεων παρέμεναν σχεδόν οι ίδιες.«Πριν από 15 χρόνια όμως στην Ιταλία έγινε μια μεγάλη επανάσταση: Τα δύο μεγάλα κόμματα αυτοδιαλύθηκαν υπό το βάρος εγκλημάτων ελάχιστων σε σχέση με αυτά που βαραίνουν τα δικά μας κόμματα. Απλώς στην Ιταλία υπάρχουν δικαστές. Στην Ελλάδα υπάρχουν μισθοφόροι που ξέρουν νομικά».
Φοβάμαι ότι λόγω της μακροχρόνιας παραμονής σας στις ΗΠΑ μπαίνω διαρκώς στον πειρασμό να κάνω συγκρίσεις μεταξύ των δύο κοινωνιών. Εκεί πώς αντιμετωπίζονται τα φαινόμενα πολιτικής διαφθοράς; «Ο κυβερνήτης του Ιλινόι, μιας μεγάλης και σημαντικής Πολιτείας, βρίσκεται στη φυλακή για δέκα χρόνια. Στην Αγγλία υπάρχει πολιτικός ο οποίος τιμωρήθηκε με φυλάκιση τριών ετών για παραπλανητικές δηλώσεις εξόδων. Ο έλεγχος των εξουσιών στην Ελλάδα όμως έχει εξασφαλίσει την ατιμωρησία των πολιτικών. Η Αστυνομία αναλαμβάνει την καταστολή της οργής, η Δικαιοσύνη την προστασία των πολιτικών και την καταστολή της οργής, το κράτος να μη μας πιάσουν ποτέ στα πράσα. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: Ουδείς θα πάει φυλακή».
Δεν ξέρω κανέναν ψηφοφόρο σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου που να είναι πιο συντηρητικός από τον έλληνα ψηφοφόρο – να ψηφίζει επί 35 χρόνια τους ίδιους ανθρώπους ελπίζοντας ότι ο ανιψιός θα είναι καλύτερος από τον θείο και ο γιος από τον πατέρα. Να ψηφίζει δηλαδή τους ίδιους ανθρώπους γνωρίζοντας πως είναι ελεεινοί, κλέφτες, άσχετοι, και, ακόμη και σήμερα, στις δημοσκοπήσεις το 40% του πληθυσμού να υποστηρίζει ότι θα ψηφίσει τα μεγάλα κόμματα
Είχατε πει σε πρόσφατη ομιλία σας αναφορικά με το ζήτημα της παραμονής ή εξόδου από τη χώρα για επαγγελματικούς λόγους ότι η επιλογή εξαρτάται από τον χαρακτήρα του καθενός. Εσείς για ποιον λόγο αποφασίσατε να φύγετε εκτός Ελλάδας; «Στην εποχή μου η κατάσταση ήταν τελείως διαφορετική. Δεν είναι ότι είχα καταλάβει τις δυνατότητές μου και ένιωθα ότι στο εξωτερικό θα μπορούσα να πετύχω όσα πέτυχα τελικά. Είχα πάρει ένα πτυχίο, είχα πάει στον στρατό, ήταν η χούντα, δεν ήθελα να μείνω άλλο στην Ελλάδα».
Επιστρέψατε παρ’ όλα αυτά. «Επέστρεψα το 1981 πιστεύοντας ότι θα μπορούσα να βοηθήσω να γίνει κάτι. Με την προοπτική ότι θα μείνω, πίστευα ότι η φάση των ΗΠΑ είχε τελειώσει».
Αλλά ξαναφύγατε το 1988. «Ναι, αλλά η αλήθεια είναι κάπως πιο πολυσύνθετη, όπως πάντα. Μετά τα πρώτα τρία χρόνια έβλεπα ότι διαμορφωνόταν μια διαδικασία εξόδου. Είχα βρει δουλειά στο εξωτερικό και προσπαθούσα απεγνωσμένα να κρατήσω μερικούς δεσμούς με την Ελλάδα, να διδάξω κάποιο εξάμηνο εδώ. Είχα όμως αρχίσει να φεύγω σταδιακά, λόγω ενός είδους ακαδημαϊκής διαφθοράς. Η πληροφορική γινόταν σημαντική, κονδύλια έρχονταν από την Ευρώπη, πολλοί ήθελαν να βάλουν το δάχτυλό τους στο βάζο με το μέλι».
Με την εμπειρία και των δύο ακαδημαϊκών συστημάτων, τι είναι αυτό που διασφαλίζει στον επιστήμονα καλύτερο περιβάλλον εργασίας στο αμερικανικό πανεπιστήμιο σε σχέση με το ελληνικό; «Πάρα πολλά πράγματα. Η ποικιλία που εξασφαλίζουν δημόσια και ιδιωτικά πανεπιστήμια – θεωρώ το άρθρο του Συντάγματος που επιβάλλει μόνο το δημόσιο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα κατάρα – και η αυτονομία των ιδρυμάτων αυτών. Θα σταθώ όμως σε ένα άλλο ζήτημα. Ας υποθέσουμε ότι θεωρούμαι ένας από τους καλούς καθηγητές που διαθέτει το πανεπιστήμιο στο οποίο εργάζομαι. Αυτό σημαίνει ότι αν το ΜΙΤ, για παράδειγμα, μου κάνει κάποια προσφορά και δεχθώ να πάω εκεί, ο κοσμήτορας και ο πρύτανης του πανεπιστημίου μου θα χάσουν τον ύπνο τους. Η απώλεια ενός καλού καθηγητή μπορεί να αποβεί πλήγμα στην καριέρα τους. Γιατί; Επειδή πρόκειται για διοικητικούς πανεπιστημίου καριέρας και η καριέρα τους ωφελείται όταν το πανεπιστήμιό τους γίνεται καλύτερο, ενώ δοκιμάζεται όταν χάνει ικανά στελέχη. Μια σύγκριση τώρα: Οταν έφυγα από το Πολυτεχνείο, αυτό έγινε έπειτα από ειδική συνεδρίαση με μοναδικό θέμα την απόλυσή μου. Θέλω να πω, όχι μόνο δεν προσπάθησε κανείς να με κρατήσει, έκαναν και πάρτι!».
Εχει σημασία η διάκριση μεταξύ ενός πανεπιστημιακού με αποκλειστικά διοικητική ενασχόληση και εκείνου που θα επικεντρώνεται στο διδακτικό και ερευνητικό έργο; Ρωτάω επειδή ήταν ένα από τα ακανθώδη σημεία του νέου νομοσχεδίου για την Παιδεία που ψηφίστηκε από τη Βουλή. «Εχω δει τον νόμο, αλλά δεν τον έχω μελετήσει ενδελεχώς και, όπως ξέρετε, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Ως αρχή ακούγεται σωστή. Προφανώς, θα πρέπει όσοι ασχολούνται με τη διοίκηση να είναι επιφανείς πανεπιστημιακοί, αναγνωρισμένοι από την ακαδημαϊκή κοινότητα, δεν το αρνείται κανείς, ωστόσο από ένα σημείο και μετά θα πρέπει να έχουν επιλέξει μια καριέρα που να τους οδηγεί σε ανώτερες διοικητικές θέσεις σε πανεπιστήμια της Ελλάδας, ή – γιατί όχι; – και του εξωτερικού. Αλλά το χειρότερο πράγμα που έχουν κάνει οι πολιτικοί στο πανεπιστήμιο είναι ότι έχουν προσδέσει τη σπουδάζουσα νεολαία, το πιο αγνό τμήμα του ελληνικού λαού, στις κομματικές παρατάξεις. Το αποτέλεσμα είναι ο συντηρητισμός να διαχέεται στους φοιτητές μέσω των κομματικών νεολαιών και οι ηγέτες τους να περιμένουν τη σειρά τους για να γίνουν βουλευτές και υπουργοί».
Κάτι που δείχνει πως ακόμη και οι καλές προθέσεις μπορούν στην πορεία να διαστρεβλωθούν. Γιατί η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση των πανεπιστημίων νοήθηκε ως άκρως προοδευτικό και επιθυμητό μέτρο στο πλαίσιο των φοιτητικών αγώνων των δεκαετιών του ’60 και του ’70.«Οπωσδήποτε. Οταν επέστρεψα μετά τη χούντα ζητούσα και εγώ επίμονα να αυξηθούν τα ποσοστά συμμετοχής τους. Υπήρχε, βλέπετε, ο θεσμός της έδρας, μια ολόκληρη αρτηριοσκληρωτική ακαδημαϊκή τάξη που προσπαθούσε να σταματήσει την πρόοδο. Εκείνη την εποχή σίγουρα το μέτρο ήταν επιθυμητό, είδατε όμως πού κατέληξαν τα πράγματα. Για να είμαστε πάντως ειλικρινείς, όταν θεσμοθετείται ένας νόμος που θα διέπει το ακαδημαϊκό τοπίο επί δεκαετίες δεν μπορεί να κριθεί από όσα βλέπει κανείς εκείνη τη στιγμή».
Το «Logicomix» που γράψατε με τον Απόστολο Δοξιάδη το 2008 γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Πιστεύατε, όταν το ξεκινούσατε, ότι θα μπορούσε να γνωρίσει τέτοια απήχηση; «Με τίποτε δεν περιμέναμε τόσο μεγάλη επιτυχία. Είχαμε επίγνωση του γεγονότος ότι κάναμε πολύ καλή δουλειά, ότι δεν συμβιβαστήκαμε. Μας ήταν επίσης γνωστό ότι το θέμα του ήταν δύσκολο – διαβάζει κόμικς κανείς για να ξεσκάσει, όπως και να το κάνουμε».
Εσείς διαβάζετε κόμικς; «Οταν αρχίσαμε να το δουλεύουμε με τον Απόστολο Δοξιάδη το 2001, με ρώτησε αν θέλω να το κάνουμε υπό μορφή κόμικ. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βάλω τα γέλια. Οταν κατάλαβα ότι το έλεγε στα σοβαρά, πήγα να βάλω τα κλάματα. Μετά γνώρισα τους καλλιτέχνες, εντυπωσιάστηκα με τη δουλειά τους, διάβασα κόμικς για να καταλάβω τις δυνατότητες του μέσου. Ως τότε νόμιζα ότι δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με κόμικς. Πριν από δύο καλοκαίρια όμως, όταν επισκεύαζα το σπίτι μου στα Εξάρχεια, ανακάλυψα κάτι μπαούλα με τετράδια από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο που είχε φυλάξει η μάνα μου. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και δύο τετράδια με σχέδιο και ιστορίες που είχα γράψει – πρώιμο graphic novel του οποίου την ύπαρξη είχα ξεχάσει εντελώς όλα αυτά τα χρόνια! Τώρα πια βέβαια διαβάζω τα πάντα».
Περίπου μέχρι τη δεκαετία του ’80 το κόμικ καυτηριαζόταν γενικά ως παραλογοτεχνία και η προβολή του ήταν μάλλον αρνητική. «Οντως. Και μπορεί το 90% των κόμικς να ανταποκρίνονταν σε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Υπήρχαν όμως και διαμάντια. Κοιτάξτε, γύρω στο 1860 τα μπεστ σέλερ της εποχής περιελάμβαναν μυθιστορήματα και ποίηση. Τα μυθιστορήματα θεωρούνταν παρακατιανό είδος, καλά μόνο για γυναίκες και ανθρώπους κατώτερης πνευματικής στάθμης. Η θεά των τεχνών ήταν η ποίηση. Αν συνιστούσες σε κάποιον να διαβάσει ένα βιβλίο, εννοούσες Μπάιρον, όχι Ντίκενς. Σήμερα, ο όρος βιβλίο είναι πια ταυτισμένος με το μυθιστόρημα. Εγώ νομίζω, και πολλοί συμφωνούν, ότι το 2050 το μυθιστόρημα δεν θα είναι πια το κυρίαρχο λογοτεχνικό είδος. Το ερώτημα είναι τι θα το διαδεχθεί. Ε, το graphic novel δεν είναι κακός υποψήφιος!».
Η αφήγηση, αν δεν κάνω λάθος, έχει κεντρική θέση στη μεθοδολογία της διδασκαλίας σας – κάνετε ένα λογοπαίγνιο με τον «μύθο» και τα «μαθηματικά» μιλώντας για «mythematics».
«Αρχή της όλης ιδέας είναι η παρατήρηση ότι από τη διδασκαλία στο πανεπιστήμιο απουσιάζει εντελώς η αφήγηση. Τόσο το σχολείο όσο και το πανεπιστήμιο είναι ένα πολύ πρόσφατο πείραμα· αν πούμε ότι η πολιτισμική ιστορία του ανθρώπινου είδους μετρά 50.000 χρόνια, σχολείο υφίσταται εδώ και 2.000 χρόνια, ενώ πανεπιστήμιο μόλις την τελευταία χιλιετηρίδα. Την προηγούμενη περίοδο τα πάντα μεταδίδονταν μέσω ιστοριών, πώς οργώνεις, πώς κυνηγάς, πώς βρίσκεις ταίρι, πώς παντρεύεσαι, πώς μεγαλώνεις τα παιδιά σου, τι πρέπει να πιστεύεις, ποια είναι η βούληση των θεών ή των πνευμάτων. Ο εξοστρακισμός αυτής της πρακτικής διδασκαλίας από την εκπαίδευση μου φαίνεται επικίνδυνη. Αν για να σου εξηγήσω το ίδιο ζήτημα χρησιμοποιήσω ένα λογικό επιχείρημα και μια ιστορία, το μυαλό σου θα θυμηθεί την ιστορία. Επομένως, θεωρώ χαμένη ευκαιρία εκ μέρους του δασκάλου να μη διακόπτει τον συμβατικό τρόπο διδασκαλίας με μια αφήγηση σχετική, ή ακόμη και άσχετη, με το αντικείμενο της στιγμής».
Είναι αυτό το πλαίσιο της ερμηνείας της διδασκαλίας των μαθηματικών για ένα μαθητικό ή και ευρύτερο κοινό που σας έκανε να ασχοληθείτε με το μυθιστόρημα γράφοντας το «Τούρινγκ» το 2003; «Κάπως ανάποδα έγινε, για να είμαι ειλικρινής. Τελειώνοντας το “Τούρινγκ”, κάθησα και σκέφτηκα: “Τώρα γιατί το έκανα αυτό;”. Και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ήταν ακριβώς επειδή μου άρεσε να λέω ιστορίες και να μιλώ για τα μαθηματικά και την πληροφορική. Βέβαια, σήμερα λέω ότι αγαπώ πολύ αυτό το βιβλίο, μου άλλαξε τη ζωή και είμαι περήφανος για αυτό, αλλά αν το έγραφα σήμερα θα το έκανα πολύ διαφορετικό».
Θα το ξανακάνετε μελλοντικά; Θα γράψετε κάτι σε αυτήν τη φόρμα; «Αυτήν τη στιγμή τελειώνω ένα μυθιστόρημα».
Αρα, το κάνατε ήδη... «Δεν έχει άμεση σχέση με τα μαθηματικά, αν και ο αφηγητής είναι ένας αποτυχημένος μαθηματικός. Πολλοί από τους στοχασμούς τόσο του αφηγητή όσο και άλλων ηρώων έχουν να κάνουν με τον τρόπο με τον οποίο η τυχαιότητα και το ρίσκο διαφεντεύουν τη ζωή μας. Ο τίτλος είναι “Ανεξαρτησία” – παραπέμπει τόσο στην ελληνική Ιστορία όσο και σε τεχνικό όρο της θεωρίας των πιθανοτήτων. Πρόκειται για την ιστορία μιας ελληνικής οικογένειας, μιλάει για τη χούντα, το αντάρτικο πόλεων και το 1821».
Ποιο παράδειγμα θα χρησιμοποιούσατε για να πείσετε για τη γοητεία των μαθηματικών, όχι για τη χρησιμότητά τους, κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με την επιστήμη αυτή; «Στο “Logicomix” υπάρχει μια σκηνή με τον μεγάλο μαθηματικό και φιλόσοφο Μπέρτραντ Ράσελ σε ηλικία 13 ετών να διαβάζει Ευκλείδη και να καταλαβαίνει για πρώτη φορά τι σημαίνει απόδειξη – ένα επιχείρημα στο οποίο δεν χωρούν “αλλά” και “γιατί”. Αυτό μπορεί να πείσει κάποιον για τη δύναμη των μαθηματικών. Στη ζωή μας θέλουμε να είμαστε σίγουροι – και δεν μπορούμε, είναι αδύνατον. Τα μαθηματικά είναι ένας χώρος στον οποίο υφίσταται μια ελπίδα σιγουριάς. Αυτή είναι όχι ακριβώς η γοητεία, αλλά η έλξη των μαθηματικών. Για τη γοητεία θα παρέπεμπα κάποιον που είναι μαθηματικός σε ένα καταπληκτικό βιβλίο στα αγγλικά που λέγεται “Proofs from the Book”. Ενας μεγάλος μαθηματικός, ο Πολ Ερντος, έλεγε πως υπάρχει ένα βιβλίο στον ουρανό όπου γράφονται οι πολύ όμορφες αποδείξεις – και αυτό το βιβλίο προσπαθεί να το κάνει αυτό. Τα μαθηματικά για εμένα σε κάνουν να νιώθεις όπως μπροστά στον Βαν Γκογκ ή στον Μπετόβεν: Το μυαλό σου βρίσκεται σε αδυναμία να πιστέψει την ομορφιά που βλέπει».
Είχατε την τύχη να ζήσετε στη σταδιοδρομία σας την ακμή μιας επιστήμης που καθόρισε μια ολόκληρη εποχή, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά. Παρατηρείτε συνειδητά στην καθημερινότητά σας τις διαφορές μεταξύ της εποχής που αρχίσατε να ασχολείστε με την πληροφορική ως φοιτητής και του σήμερα; «Εννοείται, δεν είναι κάτι που περνά απαρατήρητο. Στο βιβλίο που γράφω τώρα ο αφηγητής και η μητέρα του βρίσκονται στο Βερολίνο όταν πέφτει το Τείχος. Εκείνη βρισκόταν στο Πολυτεχνείο και αργότερα στο αντάρτικο πόλεων και σε μια συζήτησή τους αργότερα του αναφέρει ότι ύστερα από τόσα χρόνια και τόσους αγώνες η πτώση του Τείχους ήταν η πρώτη επανάσταση που είδε. Σε μια νέα συνάντησή τους όμως του λέει: “Δεν ήταν αυτή η επανάσταση, η επανάσταση όντως συνέβη εκείνον τον μήνα, αλλά έγινε αλλού”. Αναφέρεται στην προσπάθεια ενός άγγλου φυσικού στην Ελβετία να διαβάσει μέσω τηλεφωνικών γραμμών επιστημονικές εργασίες που βρίσκονταν στη μνήμη απομακρυσμένων υπολογιστών και στην πορεία ανακάλυψε το “κλικ”. Το “κλικ” ήταν που έφερε την επανάσταση – για εμένα ο υπολογιστής είναι το γκατζετάκι που μας έφερε το “κλικ”».
Για να παραφράσω τον τίτλο ενός παλιότερου βιβλίου σας, προφανώς και δεν νοείται να επιβάλουμε «Ισόβια στους χάκερ». Ωστόσο, με την ανάπτυξη των social media τα ζητήματα των προσωπικών στοιχείων μάς απασχολούν ακόμη περισσότερο. Τι θα λέγατε για αυτό, επτά χρόνια μετά την εποχή που γράψατε το συγκεκριμένο βιβλίο; «Η “privacy”, η ιδιωτική ζωή, όπως και η πρόσβαση, θα είναι πάντα ένας αγώνας. Οπως και η καλή αμοιβή για τη δουλειά ή η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Από τη δική μου σκοπιά ο συγκεκριμένος αγώνας πάει καλά, υπό την έννοια ότι το ιδεολογικό παιχνίδι έχει κερδηθεί. Το ζήτημα είναι πώς θα πετύχει κανείς να κάνει κυβερνήσεις και εταιρείες να σέβονται το γεγονός ότι η ζωή μας είναι ιερή και απαραβίαστη. Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι στο τέλος η λύση σε αυτό θα είναι οικονομική. “Θέλεις τα στοιχεία μου; Πάρ’ τα. Πόσα πληρώνεις; Σου τα δίνω. Εγώ χρεώνω τόσα”. Κάτι τέτοιο βέβαια απαιτεί πρώτα απ’ όλα συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο, τεχνολογικό πλαίσιο και ούτω καθεξής».
Στην πρώτη σας παραμονή στις ΗΠΑ είχατε συνυπογράψει ένα επιστημονικό άρθρο με κάποιον ο οποίος θα άλλαζε άρδην τις καθημερινές μας συνήθειες. Τι εντύπωση σας είχε κάνει ο φοιτητής Μπιλ Γκέιτς το 1976; «Η πρώην σύζυγός μου μου θύμισε ότι της είχα πει πως συνάντησα έναν προπτυχιακό σπουδαστή ο οποίος είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι προσωπικά αυτά ακριβώς τα λόγια, θυμάμαι όμως πόσο είχα εντυπωσιαστεί. Απόλυτα εστιασμένος στον σκοπό του, σε σημείο παραξενιάς, ιδιοφυής όμως, έβλεπε πολύ μακριά».
Τι θα λέγατε σε έναν αντίστοιχο νέο σήμερα, φοιτητή ή μαθητή, άσχετα αν διακρινόταν από την ευφυΐα του Μπιλ Γκέιτς ή όχι; «Είχα μιλήσει πρόσφατα σε ένα λύκειο για το “Logicomix”. Ενας μαθητής με ρώτησε μετά τι έχω να πω για το σήμερα, που τα πάντα καταρρέουν. Τα παιδιά αυτά βλέπουν κάτι που στο κάτω κάτω δημιούργησαν οι γονείς τους με την ψήφο τους· δεν πρόκειται για μια χούντα, για μια εισβολή, για μια κατάσταση που επιβλήθηκε από εξωτερικούς παράγοντες. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να απαντήσω είναι ότι έχουν υπάρξει και χειρότερες καταστάσεις, όπως η χούντα ή η Κατοχή, και ποτέ κανένα παιδί δεν μετάνιωσε που έμαθε κάτι καινούργιο, που έφτιαξε κάτι με τα χέρια του, που έγραψε ένα τραγούδι. Το να γίνεις καλύτερος και να προσφέρεις στους άλλους είναι πάντα αποδοτικό. Και πάντα έχει νόημα».
* Αυτή η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 4 Σεπτεμβρίου 2011.


Ο Χρίστος Χαρίλαος Παπαδημητρίου είναι καθηγητής στο τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ στηνΚαλιφόρνια. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος μηχανικός, με προπτυχιακές σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Ελλάδα,1972) και μεταπτυχιακές στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον (ΗΠΑ,1974). Πήρε διδακτορικό δίπλωμα πάνω στην Ηλεκτρολογία και την Επιστήμη Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον το 1976. Έχει επίσης διδάξει στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ και στο Πανεπιστήμιο Σαν Ντιέγκο. Είναι ένας από τους συγγραφείς του Logicomix.



Ο Χρίστος Παπαδημητρίου την 30ή Ιουνίου 2009, όταν έδινε ομιλία στο Πολυτεχνικό Ίδρυμα της Λοζάνης, στην Ελβετία.

"Ένας υπέροχος άνθρωπος"


Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης και ο γρίφος της Ελλάδας

Ο μαθηματικός του ΜΙΤ, αν έμενε στην Ελλάδα, σίγουρα δεν θα ήταν καθηγητής σε ηλικία 30 χρονών. Μπορεί και να μην έλυνε ποτέ τον «γρίφο του Νας».
Παράλληλη Ελλάδα: Στο ΜΙΤ της Βοστώνης, από τις περίπου 7.000 φοιτητές οι 400 είναι Ελληνες – μετά τους Αμερικανούς, οι περισσότεροι που προέρχονται από μία και μόνη χώρα. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, ίσως είναι οι έλληνες καθηγητές αυτού του φημισμένου εκπαιδευτικού ιδρύματος. Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης είναι ένα από τα πιο γνωστά και πιο διάσημα μέλη αυτής της παράλληλης Ελλάδας που διδάσκει στο ΜΙΤ....
Τριάντα ετών και ήδη από τα 28 του είναι επίκουρος καθηγητής στην έδρα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Πληροφορικής.

Το 2004 τελείωσε το ΕΜΠ στην Ελλάδα, και στα 27 του, ενώ ήταν ακόμη φοιτητής στο Μπέρκλεϊ, ήταν βασικό μέλος της ομάδας η οποία θα έλυνε τον περιβόητο «γρίφο του Νας», ο οποίος παρέμενε άλυτος για 50 χρόνια· ο Χρίστος Παπαδημητρίου και ο Πολ Γκόλντμπεργκ ήταν οι άλλοι δύο «λύτες». Ο «γρίφος του Νας», η «θεωρία των παιγνίων», η πιο βασική μαθηματική θεωρία για την οικονομία του 20ού αιώνα· η ζωή του Τζον Νας είχε γίνει ταινία ήδη από το 2001, με το οσκαρικό «Ενας υπέροχος άνθρωπος»: πράγματα σχεδόν ασύλληπτα για οποιονδήποτε, πόσω μάλλον για έναν 27χρονο Ελληνα της ξενιτιάς.

Αμέσως τον προσλαμβάνει η Microsoft προσφέροντάς του δουλειά στη Σίλικον Βάλεϊ, αλλά την επόμενη χρονιά εκείνος αποφασίζει να εργαστεί ως καθηγητής στο ΜΙΤ. Η Microsoft τού κάνει μια μεγαλειώδη προσφορά για να παραμείνει, αλλά ο ίδιος προτιμά «το ζωντανό περιβάλλον ενός πανεπιστημίου».

Οι γονείς του είναι και οι δύο καθηγητές στην Ελλάδα. «Είναι δύο από τους δημοσίους υπαλλήλους που τους βρίζουν όλοι τώρα στην Ελλάδα, αλλά εγώ θυμάμαι ότι δεν αφιέρωναν σχεδόν καθόλου χρόνο σε μένα και στον αδελφό μου, επειδή πάντα έφερναν δουλειά και στο σπίτι». Τον συναντήσαμε στη Βοστώνη, δίπλα στο ΜΙΤ, σε ένα καφέ που μας πρότεινε. «Πηγαίνουμε εκεί επειδή στο ΜΙΤ έχει χάλια καφέ». Λαμπερό μυαλό, λαμπερή προσωπικότητα, λαμπερές απόψεις.

Τώρα που είστε σε μια απόσταση, ποιο θεωρείτε ότι είναι το πιο βασικό πρόβλημα στα ελληνικά ΑΕΙ;
«Η οικογενειοκρατία, η οποία στην Ελλάδα εκφράζεται και όταν βλέπεις πατεράδες και τα παιδιά τους ή τα ανίψια τους να κρατούν μια έδρα επί χρόνια, αλλά και όταν ένας τελειόφοιτος κάνει το διδακτορικό του σε κάποιον καθηγητή και τελικά γίνεται και ο ίδιος καθηγητής σε αυτή την έδρα. Οταν τελειώνεις το διδακτορικό σου στο Πολυτεχνείο ή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δεν νοείται να διαδέχεσαι τον καθηγητή στον οποίο έκανες το διδακτορικό σου. Αν αυτός ο καθηγητής έχει κάτι να προσφέρει στην παγκόσμια σφαίρα της γνώσης, τότε θα σε εκπαιδεύσει και θα σε στείλει κάπου αλλού, για να μεταλαμπαδεύσεις τη γνώση την οποία εκείνος έχει. Η γνώση είναι σαν τον αέρα, πρέπει να κυκλοφορεί στην ατμόσφαιρα, από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο, από χώρα σε χώρα και από ήπειρο σε ήπειρο· αλλιώς, αν μείνει περιορισμένη κάπου, γίνεται μούχλα».

Δηλαδή τον καθηγητή στον οποίο εσείς κάνατε το διδακτορικό σας, ποιος θα τον διαδεχθεί;
«Σίγουρα κάποιος άλλος! Εγώ έκανα το διδακτορικό μου στο Μπέρκλεϊ και ήρθα στο MIT να γίνω καθηγητής· δεν έμεινα εκεί».

Αν παραμένατε στο Μπέρκλεϊ, αυτό τι θα έδειχνε;
«Δεν θα έδειχνε τίποτε, διότι κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες αν ο απόφοιτος έχει κάτι να συμπληρώσει στο πανεπιστήμιο στο οποίο εκπαιδεύτηκε, μπορεί να παραμείνει. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε πρέπει να φύγει και να πάει σε κάποιο άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα για να μεταφέρει εκεί τις καινούργιες αυτές γνώσεις και ιδέες. Στις ΗΠΑ, αν είχαμε τα πανεπιστήμια της Δυτικής Ακτής να εκπαιδεύουν τους δικούς τους επιστήμονες και να παραμένουν εκεί και από την άλλη είχαμε και αυτά της Ανατολικής Ακτής να κάνουν το ίδιο, τότε δεν θα υπήρχε επικοινωνία, δεν θα υπήρχε “σύγκρουση”, άρα ούτε και πρόοδος».

Ακούγεται τόσο λογικό αυτό και τόσο «φιλικό» προς τη γνώση και την επιστήμη.
«Στο Πολυτεχνείο, ας πούμε, νομίζω ότι η εμπειρία μου ως φοιτητή και οι γνώσεις οι οποίες θα είχα πάρει θα ήταν πενταπλάσιες αν οι καθηγητές που είχα – και οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, είναι κόπια ο ένας του άλλου – ήταν όλοι από διαφορετική επιστημονική σχολή. Στα ελληνικά πανεπιστήμια έγινε το εξής: Κάποτε ήρθαν από το εξωτερικό κάποιοι μεγαλοκαθηγητές, οι οποίοι εκπαίδευσαν μερικούς φοιτητές και τους έκαναν καθηγητές. Ετσι ο κάθε καθηγητής έφτιαχνε μέσα στα τμήματα μια δική του “αυλή”, η οποία νεμόταν την εξουσία του τμήματος».

Χρησιμοποιώντας έναν μαθηματικό όρο, ποια θεωρείτε ότι είναι η βασική λαθεμένη υπόθεση από την οποία ξεκινήσαμε οι Ελληνες για τον εαυτό μας και έτσι, αναπόφευκτα, καταλήξαμε σε λάθος αποτέλεσμα πολιτισμικά και κοινωνικά;
«Δεν θέλω να είμαι σκληρός. Να σας πω ποια είναι η λάθος υπόθεση που εγώ έκανα όταν μεγάλωνα στην Ελλάδα: ότι όλοι γύρω μου είναι τίμιοι και ότι αυτό που έλεγαν το εννοούσαν».

Τον γρίφο της Ελλάδας μπορείτε να τον λύσετε;
«Είναι άλυτος! Οχι, αστειεύομαι. Οπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν μικροκανόνες, οι οποίοι όμως καθορίζουν τα μακροσκοπικά θέματα. Νομίζω ότι οι Ελληνες είμαστε σε μια φάση όπου λέμε ότι φταίει η κακή μας τύχη, ενώ εμείς είμαστε φτιαγμένοι για τα ωραία και τα μεγάλα. Παράλληλα, ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον, και ο ένας προσπαθεί να κλέψει τον άλλον με οποιονδήποτε τρόπο. Οταν δεν είσαι τίμιος απέναντι στον συνάνθρωπό σου, όταν ο ένας προσπαθεί να υπονομεύσει και να κλέψει τον άλλον, τότε αυτό θέτει τα θεμέλια για να συμβεί ό,τι συνέβη. Νομίζω είμαστε άξιοι αυτών που παθαίνουμε. Επίσης, έχουμε και αυτόν τον μύθο ότι οι Ελληνες είμαστε ντόμπροι».

Στην επίλυση ενός προβλήματος παίζει ρόλο και αυτός που προσπαθεί να το επιλύσει. Ας πούμε τώρα, με τον Λουκά Παπαδήμο πρωθυπουργό, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;
«Οπως σε όλα τα άλυτα θέματα, έτσι και σε αυτό, πρέπει πρώτα να καταλάβεις ποιο είναι το λάθος. Αν ο Παπαδήμος καταλάβει ποιο είναι το λάθος στη δομή της ελληνικής κοινωνίας και της οικονομίας, τότε θα έχει κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα για την επίλυση του προβλήματος».

Ναι, αλλά ένας πολιτικός μπορεί να καταλαβαίνει πολύ καλά ποιο είναι το λάθος και απλώς να μην κάνει τίποτε για να το λύσει, για άλλους λόγους.
«Σωστά. Αυτές είναι παραδοξότητες κυρίως του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Οταν βλέπεις το λάθος επί χρόνια και δεν το διορθώνεις, τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά».

Την ημέρα που βραβευτήκατε επειδή βρήκατε τη λύση στο «γρίφο του Νας», στο κοινό βρισκόταν και ο ίδιος ο Νας. Βλέποντάς τον, σκεφτήκατε καθόλου ότι η ζωή είναι τελικά ένα παιχνίδι;
«Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, δεν το περίμενα ότι ο Νας, στην ηλικία των 83 χρόνων, ένας ηλικιωμένος και καταξιωμένος επιστήμονας, θα γνώριζε ότι πρόκειται να μιλήσω για την εργασία του και θα ερχόταν στο συνέδριο. Μάλιστα, είχα ήδη αρχίσει να μιλάω δύο λεπτά και μπήκε καθυστερημένα».

Τον είδατε και ξαφνιαστήκατε; Τι σκεφτήκατε;
«Δεν κόμπλαρα, αν το θέτετε έτσι. Αυτά τα έχω ξεπεράσει. Είναι παιδικές αρρώστιες. Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι, να, κλείνει ένας κύκλος. Συνέχισα την ομιλία μου, η οποία άλλωστε έχει μια άλλη μικρή ιστορία πίσω της».

Μπορείτε να μας την πείτε;
«Την τελευταία φορά που είχα δει την ταινία με θέμα τη ζωή του, το “Ενας υπέροχος άνθρωπος”, ήμουν μαθητής λυκείου, και φυσικά τότε δεν είχα ιδέα ούτε καν τι κλάδο θα ακολουθούσα στις σπουδές μου. Καθόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στο Σικάγο, όπου επρόκειτο να γίνει η βράβευση, γράφοντας την ομιλία. Προσπαθούσα να την κάνω κατανοητή στους επιστήμονες οι οποίοι θα ήταν στο κοινό και τότε συνέβη κάτι εκπληκτικά συμπτωματικό. Είχα την τηλεόραση ανοιχτή απλώς για να ακούω κάποιον ήχο και έπειτα από ώρα αντιλαμβάνομαι ότι έδειχνε το “Ενας υπέροχος άνθρωπος”».

Αυτό πώς εξηγείται από ένα μαθηματικό μυαλό όπως το δικό σας;
«Νομίζω ότι ο κόσμος μας έχει απλές εξηγήσεις και δεν θέλω να στραφούμε στη μεταφυσική. Αυτή η τρελή σύμπτωση είναι πολύ τρελή για να είναι σύμπτωση. Απλώς θα υπάρχει κάποια απλή εξήγηση την οποία δεν γνωρίζω και, για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ η απάντηση να μείνει ένας γρίφος».

Η λύση του γρίφου του Νας αποτελούσε αντικείμενο του πόθου για εσάς. Νιώσατε αυτή τη μελαγχολία που μας πιάνει συνήθως αφού κατακτήσουμε κάτι που θέλουμε πάρα πολύ;
«Αυτό συμβαίνει συνεχώς στη ζωή μου. Είναι μέρος της δουλειάς μου. Προσπαθώ να λύσω ένα πρόβλημα, το οποίο αρχικά δεν καταλαβαίνω, και το σκέφτομαι τόσο πολύ που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σιγά σιγά αρχίζω να το καταλαβαίνω και, όταν τελικά το λύσω, για μία μέρα πετάω στα σύννεφα, αλλά μετά με πιάνει μια κατάσταση μπλουζ. Το μπλουζ της κατάκτησης».

Μετά τη λύση του, ποιο νέο ερώτημα προέκυψε;
«Η εργασία που κάναμε δείχνει ότι τα μαθηματικά εργαλεία του τελευταίου αιώνα δεν είναι επαρκή για να εξηγήσουν τα οικονομικά συστήματα στα οποία ζούμε και στα οποία αλληλεπιδρούμε. Δηλαδή δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε τις υπάρχουσες οικονομικές θεωρίες για να κάνουμε προβλέψεις για ένα οικονομικό σύστημα του σήμερα. Για αυτά που συμβαίνουν τώρα χρειάζεται κάτι καινούργιο. Αρα το θέμα είναι να βρούμε μια μαθηματική θεωρία, η οποία να μπορεί από τις παραμέτρους του οικονομικού συστήματος, όπως ο φυσικός πλούτος, ο πληθυσμός, το εκπαιδευτικό σύστημα κτλ., να προβλέψει τι θα συμβαίνει. Προσπαθούμε να κάνουμε μέσα από τα μαθηματικά μια πρόβλεψη η οποία να λέει ότι “δεδομένων αυτών των συνθηκών, προβλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η ανεργία θα είναι σε αυτό το επίπεδο ή τα προϊόντα θα έχουν αυτές τις τιμές”».

Πρακτικά πώς θα βοηθηθεί ο κάθε πολίτης αν βρεθεί αυτή η θεωρία;
«Ο καθένας από εμάς είναι ένα κινούμενο λάπτοπ το οποίο παίρνει ερεθίσματα, κάνει υπολογισμούς και αναπροσαρμόζει τη στρατηγική του. Ο ατομικός υπολογισμός μας, για να έρθει σε πέρας γρήγορα, θα πρέπει να έχει καλά υπολογιστικά στοιχεία, καλές πληροφορίες. Σε αυτό ακριβώς θα βοηθήσει».

Πόσοι άνθρωποι εργάζονται πάνω σε αυτό;
«Πολλοί. Σχεδόν όλοι οι οικονομολόγοι».

Εσείς νιώθετε ότι είστε κοντά;
«Προς το παρόν όχι. Υπάρχουν αυτές οι λύσεις, αλλά δεν θα είναι τόσο κομψές όσο οι ήδη υπάρχουσες».

Με τη λέξη «κομψές» τι εννοείτε;
«Να το πω απλά. Ο Νας πήρε το Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών για ένα σημείωμα το οποίο είχε την έκταση μιας σελίδας».

Πιστεύετε ότι υπάρχει κάποιος γρίφος ο οποίος μένει αιώνια άλυτος; «Ναι, ξέρουμε ότι υπάρχουν κάποιοι γρίφοι οι οποίοι εγγενώς δεν έχουν απάντηση, αλλά δεν ξέρουμε ποιοι είναι και δεν θα τους μάθουμε ποτέ, διότι κάποιοι θα προσπαθούν να τους λύσουν και άρα θα εκκρεμεί η πιθανότητα της απάντησής τους. Το βιβλίο “Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ” περιστρέφεται γύρω από την ιδέα ότι ένας μαθηματικός μπορεί να αφιερώσει όλη του τη ζωή στην απόδειξη ενός θεωρήματος, πράγμα που εγγενώς μπορεί να μην είναι δυνατό. Μπορεί δηλαδή να είναι αληθές και να μην καταφέρεις ποτέ να βρεις αντιπαράδειγμα».

Αν δουλεύει κάποιος επί χρόνια για κάτι ανάλογο και τελικά δεν βγάλει άκρη, πώς μπορεί να είναι αυτό το συναίσθημα;
«Θεωρώ ότι το ταξίδι προς την απάντηση είναι το πιο σημαντικό και όχι η λύση αυτή καθαυτή. Δείτε τον τετραγωνισμό του κύκλου, για παράδειγμα. Ο Αρχιμήδης, ο οποίος θεωρείται μαζί με τον Γκάους ο σημαντικότερος μαθηματικός όλων των εποχών, προσπαθούσε να λύσει αυτό το πρόβλημα και δεν τα κατάφερε. Εμεινε ανοιχτό ως τον 19ο αιώνα, οπότε και λύθηκε. Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί μας ενδιαφέρει τόσο πολύ η λύση του. Απλώς τα μαθηματικά τα οποία χρειάστηκαν για να λυθεί το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου είναι πλέον πάρα πολύ σημαντικά».

Είναι κάπου χρήσιμα στην καθημερινότητά μας;
«Χρησιμοποιούνται πολύ στην πληροφορική. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι ο Αρχιμήδης δεν θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει ότι η απάντηση αυτού του γρίφου θα είχε τόσο μεγάλη μαθηματική σημασία. Οταν έθετε αυτό το πρόβλημα πριν από 20 αιώνες και κάτι, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο πολιτισμός μας σήμερα θα έχει αυτή τη μορφή και ότι τα μαθηματικά που θα απαιτούνταν για τη λύση του θα μας ήταν τόσο χρήσιμα σήμερα».

Αν με έναν τρόπο μαγικό ο Αρχιμήδης είχε βρει τη λύση εκείνη την εποχή, αυτό θα σήμαινε ότι θα άλλαζε ολόκληρος ο τότε πολιτισμός; «Ακριβώς».

Ισως και να μπορούσε να έχει προβλέψει πώς θα ήταν ο πολιτισμός αιώνες μετά;
«Οχι. Αν είχε καταφέρει να τετραγωνίσει τον κύκλο εκείνη την εποχή, αυτό θα σήμαινε μια διαφορετική ροή στην Ιστορία και άρα ο κόσμος σήμερα θα είχε διαφορετική μορφή, την οποία αντίστοιχα δεν θα μπορούσε να προβλέψει τότε. Ούτε εμείς ξέρουμε πώς θα ήταν ο κόσμος μας σήμερα».

Πολύ εντυπωσιακό. Μοιάζουν, όμως, να έχουν μια εξηγήσιμη συνέχεια όλα αυτά.
«Ακριβώς. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η επιστήμη είναι δυναμική. Ποτέ δεν ξέρουμε αν η θεωρία μας είναι σωστή ή, ακόμη, μπορεί να είναι σωστή στο να εξηγήσει κάποια πράγματα και ανεπαρκής στο να εξηγήσει κάποια άλλα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη στην περίπτωση της φυσικής. Ενας από τους πρώτους που πρότειναν κάποια θεωρία ήταν ο Νεύτωνας. Η Νευτώνεια Μηχανική λειτούργησε μια χαρά, βοήθησε τον άνθρωπο να κατασκευάσει μηχανές και ήταν σε γενική ισχύ ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Τότε ήρθε ο Αϊνστάιν, ο οποίος είπε ότι “η θεωρία αυτή είναι μια χαρά, αλλά σε υψηλές ταχύτητες δεν δουλεύει καθόλου και είναι ανεπαρκής”. Τελικά, έπειτα από πολύ καιρό, διατύπωσε τη γενική Θεωρία της Σχετικότητας. Στη συνέχεια ήρθαν οι κβαντομηχανικοί, οι οποίοι είπαν “ωραία η θεωρία του Αϊνστάιν, αλλά δυστυχώς σε αυτή την επιπλέον περίπτωση δεν ισχύει” και έκαναν μια πρόταση η οποία δουλεύει καλύτερα».

Η τύχη παίζει κάποιον ρόλο σε όλα αυτά;
«Θεωρώ πως σε ό,τι και να κάνεις υπάρχει ο παράγων τύχη, αλλά είναι ένα μικρό ποσοστό. Αυτά τα οποία μετρούν κυρίως είναι η όλη κουλτούρα που έχεις και όλη η εκπαίδευσή σου από τότε που ήσουν παιδί ως τη στιγμή που βρίσκεσαι να λύσεις αυτό που προσπαθείς να λύσεις. Ενα κομμάτι της απόδειξής μου για τον γρίφο του Νας κάθησα και το σκέφτηκα σπίτι μου, όταν είχε κρασάρει ο υπολογιστής μου, και περίμενα να ανοίξει. Ενώ, λοιπόν, ο υπολογιστής έπαιρνε πολλή ώρα να ξεκινήσει, εγώ απέδειξα ένα κομμάτι του θεωρήματος. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα δούλευα στον υπολογιστή μου και όταν αργότερα θα καθόμουν να σκεφτώ τον γρίφο του Νας μπορεί το μυαλό μου να ήταν σε άλλη κατάσταση και να μην προχωρούσε το θέμα. Μετράει η τύχη, όπως το να βρεθείς στο κατάλληλο περιβάλλον, στην κατάλληλη στιγμή, με τους σωστούς ανθρώπους, αλλά η γενικότερη κουλτούρα είναι η πιο σημαντική».

Η Ελλάδα νιώθετε ότι σας βοήθησε κάπου;
«Είναι πολύπλοκη η απάντηση, αλλά η Ελλάδα με βοηθάει ως έμπνευση. Ζούμε σε μία από τις πιο όμορφες χώρες του κόσμου, είναι έμπνευση η Ελλάδα. Εγώ είμαι από την Κρήτη. Η κρητική ψυχή είναι επίσης έμπνευση για εμένα. Αλλά και τα κακά του ελληνικού συστήματος, αν τα αντιστρέψεις, σε βοηθούν. Οταν ήμουν φοιτητής στην Ελλάδα, βρισκόμουν σε μια διαρκή αγωνία να ανακαλύψω μόνος μου τη γνώση και φανταστείτε ότι τότε το Internet μόλις που είχε αρχίσει να διαδίδεται. Σήμερα, ακόμη και αν βρισκόμουν σε ένα χωριό στην Ελλάδα, αν με ενδιέφερε κάτι, θα είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω τα ανάλογα μαθήματα στο MIT, αφού αναρτούμε όλο το εκπαιδευτικό υλικό στο Internet για να το χρησιμοποιήσει όποιος θέλει στον κόσμο. Μπορεί να είσαι φοιτητής στην Ελλάδα και να παρακολουθείς δωρεάν. Λέγεται OpenCourseWare. Μπορούν οι φοιτητές στα ελληνικά πανεπιστήμια, όταν γίνονται καταλήψεις, να παίρνουν μέσω Διαδικτύου μαθήματα από το MIT».

Οι καταλήψεις στα ελληνικά πανεπιστήμια πώς σας φαίνονται;
«Ως γενική θέση είμαι υπέρ του να γίνεται κατάληψη όταν αποφασίζεται από την πλειοψηφία των φοιτητών, πράγμα το οποίο, όμως, δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Είμαι κατά των καταλήψεων οι οποίες αποφασίζονται από ένα πολύ μικρό ποσοστό των φοιτητών ενός τμήματος. Υπάρχει ένα 5% των φοιτητών οι οποίοι στις συνελεύσεις των τμημάτων παίρνουν τις αποφάσεις και τραμπουκίζουν τους άλλους φοιτητές. Εγώ υπέφερα από τις καταλήψεις στην εποχή μου. Τις χρονιές 1999 με 2004, από τις τέσσερις εξεταστικές του καλοκαιριού χάσαμε τις δύο».

Τότε πήρατε την απόφαση να φύγετε;
«Οχι. Το είχα αποφασίσει πιο νωρίς, στο δεύτερο έτος. Ηθελα να πάω στο εξωτερικό, να κάνω πρακτική εξάσκηση μέσα από ένα πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχει το Πολυτεχνείο και σε φέρνει σε επαφή με εταιρείες που θέλουν να πάρουν φοιτητές να δουλέψουν το καλοκαίρι. Ηθελα να πάω σε μια εταιρεία στην Ιρλανδία, η οποία πήγαινε καλά τότε ως οικονομία, και κάποια στιγμή μού ζήτησαν να τους πω ημερομηνίες. Δεν είχα, όμως, την παραμικρή ιδέα πότε θα τελείωνε η εξεταστική. Εκεί θύμωσα, επειδή κατάλαβα ότι στην Ελλάδα είναι τελείως αβέβαια όλα».

Πώς γίνεται οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις που έχουν γίνει στην Ιστορία να είναι από πολύ νεαρά άτομα;
«Το να είσαι νεαρός βοηθά στο να ανατρέψεις μια παγιωμένη θεωρία, επειδή είσαι πιο κριτικός απέναντι σε αυτά που δίνονται ως “πατροπαράδοτες” αλήθειες. Επίσης, έχεις περισσότερο χρόνο και έχεις και πιο φρέσκο μυαλό. Δεν θεωρώ, πάντως, ότι η ηλικία αυτή καθαυτή σε βοηθάει να κάνεις κάποια ανακάλυψη, σκέψου ότι εμείς είμαστε τρεις άνθρωποι, ο Χρίστος (Παπαδημητρίου), ο Πολ (Γκόλντμπεργκ) και εγώ, οι οποίοι είμαστε σε τρεις πολύ διαφορετικές ηλικίες».

Οταν λύσατε αυτόν τον γρίφο, ήταν μια στιγμή όπου είπατε «αυτό ήταν, τέλειωσε» ή έγινε κάπως αλλιώς;

«Ηταν ένας μήνας που ξέραμε ότι κάθε βήμα μας ήταν επιτυχές. Εφόσον είδαμε το πρόβλημα από τη σωστή πλευρά, ξέραμε ότι αυτή είναι η αλήθεια που διέπει το Σύμπαν και ξέραμε ότι κάθε κίνησή μας ήταν σωστή. Υπήρχε μια στιγμή από εκεί και πέρα όπου ξέραμε ότι θα το λύσουμε. Ημασταν μαζί με τον Χρίστο και, όταν το βρήκαμε, είπαμε “αυτό πρέπει να είναι”. Νιώσαμε το απόλυτο δέος για αυτό που μπορεί να συμβεί και μια αγωνία για το αν πράγματι ο “θεός των μαθηματικών” θα είναι μαζί μας».

Την ηδονή αυτής της στιγμής με τι θα μπορούσατε να την παρομοιάσετε;
«Φαντάζομαι ότι, αν πιστεύεις στον Θεό, είναι ίσως η ηδονή την οποία έχεις όταν έρχεσαι σε επαφή με το θείο. Πιστεύω στον θεό των μαθηματικών και εγώ ήρθα σε επαφή με μια αρμονία στο Σύμπαν. Είναι μια ομορφιά».

Μπορείτε να το παραλληλίσετε με ένα πιο καθημερινό συναίσθημα, ώστε να μπορούμε να το αντιληφθούμε και εμείς;
«Εγώ πάντα όταν βλέπω το ηλιοβασίλεμα νιώθω δέος. Το έχω δει άπειρες φορές και δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό μου η ομορφιά που βλέπω. Είναι το ίδιο συναίσθημα, αλλά με διαφορετικό τρόπο, επειδή είναι δική σου “γέννα”».

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 20 Νοεμβρίου 2011.

Το γέλιο

Η ικανότητα κάποιου να γελά σε μια κατάσταση ή σε ένα πρόβλημα τον χαρακτηρίζει ανώτερο και δυναμικό. Το χιούμορ και το γέλιο προωθούν μια θετική και ελπιδοφόρα στάση ζωής . Είναι λιγότερο πιθανό να υποκύψουμε σε αισθήματα κατάθλιψης και ανικανότητας εάν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε με χιούμορ τα προβλήματα μας. Το χιούμορ μας δίνει την αίσθηση ότι υπάρχουν προοπτικές στα προβλήματα μας. Το γέλιο μας δίνει την δυνατότητα να απελευθερώσουμε όλα τα συναισθήματα που μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα , τα οποία όταν τα κρατάμε μέσα μας είναι πιθανό να δημιουργούν βιοχημικές αλλαγές στο σώμα μας και να βλάπτουν την υγεία μας.

Ο Herbert Lefcourt , διακεκριμένος ψυχολόγος του πανεπιστήμιου του Γουότερλου στον Καναδά ερεύνησε την πιθανότητα η αίσθηση του χιούμορ να μπορεί να αλλάξει την συναισθηματική μας ανταπόκριση απέναντι στο στρες. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι η ικανότητα του να εκτιμούμε και να έχουμε αίσθηση του χιούμορ μπορεί να συνεισφέρει στην διαχείριση των ψυχολογικών μας διαταραχών οι οποίες οδηγούν στη δημιουργία αρνητικών γεγονότων στη ζωή μας .

Η αντίληψη του χιούμορ ενεργοποιεί ολόκληρο τον εγκέφαλο δηλαδή εξισορροπεί την εγκεφαλική δραστηριότητα και στα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου. Στο κολέγιο William and Mary στο Williamsburg μια έρευνα έδειξε ότι ενεργοποιείται ένα μοναδικό μέρος του εγκεφάλου όταν ο άνθρωπος γελά. Αυτό καταγράφηκε με εγκεφαλογράφημα σε ανθρώπους στους οποίους παρουσιαζόταν χιουμοριστικό υλικό .

Κατά την διάρκεια ενός αστείου το αριστερό ημισφαίριο χρησιμοποίει την αναλυτική του ικανότητα να εξηγεί τις λέξεις .Αμέσως μετά η εγκεφαλική δραστηριότητα μεταφέρετε στο μετωπιαίο λοβό ο οποίος αποτελεί το κέντρο των συναισθημάτων. Μετά από λεπτά οι συνθετικές ικανότητες του δεξιού ημισφαιρίου συνεργάζονται με το αριστερό για να “πιάσουμε” το αστείο . Έπειτα από λίγα δέκατα του δευτερολέπτου η εγκεφαλική δραστηριότητα μεταφέρεται στο ινιακό λοβό ο οποίος αποτελεί το κέντρο επεξεργασίας των συναισθημάτων. Οι αυξανόμενες διακυμάνσεις των δέλτα κυμάτων φτάνουν το μέγιστο της δραστηριότητας τους όταν ο εγκέφαλος “πιάνει” το αστείο και τότε η εξωτερική έκφραση του γέλιου ξεκινά. Το αποτέλεσμα είναι να δραστηριοποιούμε ολόκληρο την εγκέφαλο μας ακούγοντας και συμμετέχοντας σε ένα αστείο!.

Τα συναισθήματα που βιώνουμε επηρεάζουν έμμεσα το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Η αίσθηση του χιούμορ μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε και να εκτιμάμε τα στραβά αυτής της ζωής και μας παρέχει στιγμές χαράς και απόλαυσης. Τα θετικά συναισθήματα μπορούν να δημιουργήσουν νευροχημικές αλλαγές οι οποίες να αναστείλουν τις αρνητικές επιδράσεις των παθήσεων και του στρες .

Το γέλιο ελαττώνει την αρτηριακή πίεση , μειώνει τα επίπεδα των ορμονών του στρες , αυξάνει την ελαστικότητα των μυών, ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα και ενεργοποιεί την απελευθέρωση των ενδορφινών, ορμόνες οι οποίες αποτελούν τα φυσικά παυσίπονα του οργανισμού μας και δημιουργούν μια αίσθηση γενικής ευφορίας .

Νοσοκομεία ανά τον κόσμο ενσωματώνουν επίσημα και ανεπίσημα θεραπευτικά προγράμματα γέλιου. Το χιούμορ είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Μας φέρνει όλους κοντά, μειώνει τις αποστάσεις και το καλλίτερο από όλα, είναι δωρεάν και δεν έχει καμία παρενέργεια.
Το γέλιο κάνει καλό.

Γράφει ο Φίλιππος Γκέκης PT, MThttp://www.physio-aid.gr