Ο Χρόνος

Ο χρόνος είναι πάνω απ' όλα ζωή.
Όταν αφιερώνουμε το χρόνο μας σε κάτι,
στην ουσία δίνουμε ένα μέρος της ζωής μας σε αυτό.

Ντέμιαν Μπουκάι

 Ο Ντέμιαν Μπουκάι δεν ήταν πάντα ευτυχισμένος που είναι γιος του διάσημου αργεντινού ψυχιάτρου και συγγραφέα Χόρχε Μπουκάι. Τι κι αν ο πατέρας του έχει την ικανότητα να επηρεάζει χιλιάδες αναγνώστες ανά τον κόσμο γράφοντας για τους ατέλειωτους λαβυρίνθους της ανθρώπινης ψυχής και πώς μπορείς να βγεις σχετικά σώος μέσα από αυτούς; «Σε παλιότερες εποχές ήταν αυτονόητο να ακολουθήσεις τα χνάρια του πατέρα σου. Αν ήταν π.χ. δικηγόρος, θα γινόσουν κι εσύ δικηγόρος. Σήμερα ζούμε το ακριβώς αντίθετο. Αν κάνεις τη δουλειά του πατέρα σου, αυτομάτως σημαίνει ότι ζεις στη σκιά του, ότι δεν έχεις προσωπικό στόχο και προσωπικότητα. Εγώ όμως ήθελα να γίνω ψυχίατρος και χρειάστηκε να συμφιλιωθώ με αυτό. Πέρασα από διάφορες φάσεις για να συνειδητοποιήσω ότι είμαι γιος του πατέρα μου αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Όταν ήμουν μικρότερος, όλοι στο άκουσμα του ονόματός μου με ρωτούσαν "ααα, έχεις καμία συγγένεια με τον Χόρχε;". Και εγώ έλεγα: "Ναι, είναι μακρινός μου θείος"».

Όταν λοιπόν συμφιλιώθηκε με το ότι ήθελε να γίνει ψυχίατρος σαν τον πατέρα του, ο Ντέμιαν Μπουκάι σπούδασε Ιατρική στο

Park Jee Young, ετών 22

Park Jee Young, ετών 22. Μάρτυρες την είδαν να μοιράζει σωσσίβια και να βοηθά ανθρώπους να δραπετεύσουν από τη κόλαση. Όταν της τέλειωσαν τα σωσσίβια, πήγε σε άλλο πάτωμα για να βρει και άλλα.

Όταν ρωτήθηκε, σύμφωνα πάλι με μάρτυρες, γιατί δεν φορούσε και αυτή σωσσίβιο, απάντησε ότι το πλήρωμα θα φορέσει τελευταίο και ότι η ίδια πρώτα πρέπει να βοηθήσει τους επιβάτες.

Η Park τώρα πια δεν μπορεί να βοηθήσει κανένα. Κείται στο δωμάτιο μνήμης που έχει ετοιμαστεί για αυτή στη πόλη Incheon. Ένας άνθρωπος με τραύματα στο κεφάλι εμφανίστηκε στο χώρο αυτό. Όταν οι συγγενείς της Park τον ρώτησαν τι γύρευε εκεί, εκείνος τους είπε ότι ήταν επιβάτης στο φέρρυ, τραυματίστηκε και η Park του έβαλε μια πετσέτα στο ματωμένο κεφάλι του και τον βοηθούσε καθώς η στάθμη του νερού ανέβαινε.

“Ήταν τόσο υπεύθυνη και τόσο ευγενική”, λέει η Jung Jee Kwon γιαγιά της Park, που δεν...

Το μεγαλύτερο θαύμα του Ιησού - Η Ανάσταση του Λαζάρου καρέ-καρέ

Η άγια αυτή μορφή κατοικούσε στο μικρό προάστιο της Ιερουσαλήμ τη Βηθανία κι είχε δύο αδελφές, τη Μάρθα και τη Μαρία.

Στο σπίτι τους, το φιλόξενο σπίτι τους, πολλές φορές ο Ιησούς είχε ξαποστάσει μαζί με τους μαθητές Του και είχε δοκιμάσει τις στοργικές περιποιήσεις τους.

Κάποια φορά όμως, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης (ια', 3), που ο Κύριος βρισκόταν στη Γαλιλαία «πέραν του Ιορδάνου εις τον τόπον όπου ην Ιωάννης το πρώτον βαπτίζων», έμαθε πως ο φίλος Του ο Λάζαρος ήταν άρρωστος.

Του το είχαν διαμηνύσει οι αδελφές του με τούτα τα λόγια: «Κύριε, ίδε όν φιλείς ασθενεί» (στίχ. 3). Κύριε, να, αυτός που τόσο πολύ αγαπάς, είναι άρρωστος.

Σαν ήκουσε όμως ο Ιησούς τούτο, είπε: Αυτή η αρρώστια δεν είναι για θάνατο, αλλά για να φανεί η δόξα του Θεού. Κι έμεινε εκεί στον τόπο που βρισκόταν ακόμη δύο μέρες κι ύστερα είπε στους μαθητές Του: «Άγωμεν εις την Ιουδαίαν πάλιν». Πάμε πάλι στην Ιουδαία. ...

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ευτυχίας μας το δίνουν... τα πουλιά. Από τη γέννησή τους μέχρι το θάνατο υμνούν τη ζωή με το τραγούδι τους! Ανεξάρτητα από τη διαθεσιμότητα της τροφής ή του νερού και τις άλλες συνθήκες της ζωής τους, νοιώθουν ευτυχισμένα χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο. Και όταν κάποιος δεν χρειάζεται ιδιαίτερο λόγο για να είναι ευτυχισμένος, είναι πάντα ευτυχής!

ΕΝΑ ΔΟΛΛΑΡΙΟ ΚΙ ΕΝΤΕΚΑ ΣΕΝΤΣ.

Πόσο κοστίζει ένα θαύμα.

Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.

Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του.

- «Τί θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος, «Δεν βλέπεις, ότι μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω;»
Τότε η μικρή τού είπε:

- «Θέλω να σου μιλήσω για τον αδελφό μου, που είναι πολύ άρρωστος, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!

- «Συγγνώμη», της απάντησε αυτός, «αλλά δεν πουλάμε θαύματα.»

- «Ξέρετε», είπε το κοριτσάκι, «ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι' ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει. Λοιπόν, ποσό κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα...».

Ο αδελφός τού φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση,...

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια βασίλισσα, που είχε 4 συντρόφους.
Πάνω απ' όλους έδειχνε αδυναμία στον τέταρτο. Τον στόλιζε με ακριβά ρούχα, του χάριζε πάντα τα καλύτερα, τον στόλιζε με κοσμήματα, του φορούσε αρώματα και του φερόταν πολύ γενναιόδωρα.

Ο τρίτος σύντροφος της βασίλισσας είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, ήταν αλαζών, όμως εκείνη τον αγαπούσε και τον σύστηνε με υπηρηφάνεια στον κύκλο της και φοβόταν μήπως κάποια μέρα, θα την άφηνε για άλλη γυναίκα.

Ο δεύτερος σύντροφος της ήταν πάντα ευγενικός κι υπομονετικός μαζί της. Όταν εκείνη αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί πάνω του, ότι θα την άκουγε και θα τη βοηθούσε στην λύση του.

Ο πρώτος αν και ήταν πιστός σαν σκυλί και βρισκόταν πάντα δίπλα της, εκείνη δεν του έδινε σημασία, τον παραμελούσε, τον ειρωνευόταν και τον έδιωχνε από κοντά της.

Μια μέρα, η βασίλισσα αρρώστησε βαριά και κατάλαβε πως θα πεθάνει. Σκέφτηκε τότε πως είχε 4 συντρόφους, όμως σε λίγο δε θα 'χε κανένα.

Έτσι τους φώναξε όλους μπροστά της και ρώτησε πρώτα τον τέταρτο που ήταν η μεγάλη...

ΩΔΗ ΣΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ (ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ)

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.

 Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

 Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

 Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

 Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

 που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

 αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

 Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

 Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

 ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

 και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

 τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του

 Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

 έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο. 

Χαλίλ Γκιμπράν, για τα παιδιά μας που τα φέρνουμε στην ζωή αλλά στην ουσία ναι, δεν μας ανήκουν ......

Τόσο αληθινό !

 

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ.

Στην κάθε πρόκληση της κάθε σας μέρας, δεν είναι ανάγκη να απαντήσετε. Ούτε και να υποστείτε τα δηλητηριώδη βέλη των ενοχλητικών. Ειδικά στους καιρούς μας, που η επιβίωση του νου, της ψυχραιμίας και της σκέψης, αποτελούν τα βασικά εργαλεία για να επιζήσει κανείς, οι επιστήμονες μελετούν με λεπτομέρεια τι συμβάλλει στην υγεία του μυαλού μας και τι την αποδομεί.

Όχι για λόγους απλά ερευνητικούς, όπως μπορεί να συνέβαινε λίγα μόλις χρόνια πριν, αλλά γιατί τα αντανακλαστικά της λειτουργίας και της σκέψης μας ακροβατούν σήμερα στη ζούγκλα των ανθρώπων, η οποία προκύπτει, - με βάση ΚΑΙ τις έρευνες-, πιο άτιμη από των ζώων ως προς τους κανόνες ηθικής. Η σιωπή, αποκαλύπτει για την ανθρώπινη κοινωνία των ανθρώπων η τελευταία επαναστατική έρευνα, είναι καλύτερη από τον διάλογο, και σίγουρα ακόμη καλύτερη από έναν καβγά, όταν χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε κάποιον που μας ενοχλεί. Επιχειρώντας ή επιμένοντας να συνομιλούμε με τον αντιπαθή, τον ισχυρογνώμονα ή τον εγωιστή, ίσως να ήταν μια στάση καλής πρόθεσης, σύμφωνα με την «καλή πρόθεση και ευγένεια», παλαιότερης όμως εποχής. Τα κλισέ όμως και οι κώδικες, μάλλον απότομα έσπασαν, περιγράφουν οι επιστήμονες, αφού σήμερα λίγο πολύ κάθε άνθρωπος δίνει την πιο σκληρή του μάχη για επιβίωση στην ζούγκλα της ζωής.

Για να εξετάσουν την διαδραστική συμπάθεια ή αντιπάθεια και τις επιπτώσεις στις σύγχρονες

ΤΖΟΥΛΙΑ ΚΡΙΣΤΕΒΑ : Είμαστε ορφανοί από ιδανικά

Η γαλλίδα, βουλγαρικής καταγωγής, ψυχαναλύτρια και γλωσσολόγος, συνομιλεί με την καθηγήτρια Ψυχολογίας και συγγραφέα Φωτεινή Τσαλίκογλου για τις κρίσεις, προσωπικές και άλλες, την κατάθλιψη ως αρρώστια του καιρού μας, την ψυχανάλυση, τον έρωτα. Μια αδημοσίευτη συζήτηση που έγινε πριν από 15 χρόνια και διατηρεί την επικαιρότητά της.

Η συνέντευξη δόθηκε στο σπίτι της Τζούλια Κρίστεβα στο Παρίσι, με αφορμή την εκπομπή της ΕΡΤ «Στα μονοπάτια της σκέψης», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κασπίρη. Το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης έγινε στο σαλόνι του σπιτιού. Το τελευταίο μέρος της συζήτησης έλαβε χώρα στο γραφείο της Κρίστεβα, όπου βρίσκεται το ψυχαναλυτικό ντιβάνι της, που δεν είναι άλλο από ένα κρεβάτι πλοίου.

Φωτεινή Τσαλίκογλου (Φ.Τ.): Πώς φτάσατε στη Γαλλία;

Τζούλια Κρίστεβα: Εφτασα στη Γαλλία την Παραμονή των Χριστουγέννων του 1965 με μια υποτροφία που μου είχε δώσει η γαλλική κυβέρνηση. Ο Ντε Γκωλ ονειρευόταν ήδη από τότε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό στα Ουράλια. Και έδινε υποτροφίες στους νέους της Ανατολής. Βρισκόμασταν όμως στην εποχή του Κομμουνισμού και η κυβέρνηση δεν επιθυμούσε οι νέοι να φεύγουν στο εξωτερικό. Υπήρχαν λοιπόν ένα σωρό δυσκολίες. Επωφελήθηκα μιας απουσίας στη Μόσχα του διοικητικού υπευθύνου του Ινστιτούτου όπου έκανα τη διατριβή μου. Ο καθηγητής μου με έστειλε στη γαλλική πρεσβεία. Πέρασα τις εξετάσεις. Ετσι, γλιστρώντας ανάμεσα στα νήματα του διχτυού του κομμουνιστικού καθεστώτος έφτασα αρχές Ιανουαρίου από τη Βουλγαρία στο Παρίσι. Οι οικονομικές συνθήκες ήταν δυσμενείς. Το Παρίσι ήταν κρύο, χιονισμένο και γκρίζο. Δεν φανταζόμουν έτσι την Πόλη του Διαφωτισμού. Μαγεύτηκα όμως. Βρήκα έναν διανοητικό κύκλο πάρα πολύ ανοιχτό, πολύ περίεργο, ερεθιστικό.

Μην ανησυχείτε αν...

Μετάφραση: 

"Δίνοντας το ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ στα παιδιά"

Μην ανησυχείτε ότι τα ΠΑΙΔΙΑ δεν σας ΑΚΟΥΝΕ ποτέ. 

Αντίθετα, να ανησυχείτε διότι συνέχεια σας ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ...

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη , έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη.

Ο διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε, «Πως κατάφερες να κάνεις αυτές τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;»

«Όχι» του απάντησε ο νεαρός.

«Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής.

«Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» απάντησε.

« Που εργάζεται η μητέρα σου;»